Vroeger waren het boeken die mij deden nadenken, nu eerder films en documentaires. Ik ben wel erg kieskeuriger, en ze moeten mij inderdaad iets bijbrengen en doen nadenken, of op zijn minst grappig zijn.
Ik heb naar de film The Sense of an Ending gekeken, die mij dus heeft doen nadenken over wat wij eigenlijk weten over onze geschiedenis en de geschiedenis in het algemeen.
https://www.youtube.com/watch?v=pYLNTQGpNQ0
Maar vooral over het eigen levensverhaal dat wij zo goed menen te kennen.
Is dat wel zo, is het verhaal dat wij over ons leven vertellen, wel onze echte geschiedenis, is alles wel zo gebeurd zoals wij het ons herinneren, en hoe betrouwbaar zijn daarbij dan onze gevoelens en de conclusies die we trekken?
Een van de acteurs gaf op een geschiedenisvraag van zijn leraar het antwoord: “Van de geschiedenis weten we alleen dat er “iets” gebeurt is.” En als je daar dan verder op doorgaat, ja dan komt er vlug een einde aan je de zekerheid over wat je ooit denkt ervaren te hebben
https://www.youtube.com/watch?v=HJNrKHv50X8
Er zijn tijdens ons leven ook veel zaken die we bewust of onbewust uit de weg gaan, vooral toestanden die ons frustreren of ons ideaalbeeld verstoren. We zijn soms heel onbeholpen met gevoelens vooral met degene die er heel erg toe doen. We lachen ze weg, of camoufleren ze voor onszelf en de anderen, waardoor we eigenlijk nog meer gekwetst geraken of die anderen te kort doen.
https://www.youtube.com/watch?v=SuFScoO4tb0
Niet met opzet maar uit onhandigheid, of als een vorm van proberen te overleven in deze soms nare wereld. Negatieve gevoelens uit de weg gaan is inderdaad voor veel mensen een vorm van overleven, terwijl het juist een vorm van niet kunnen leven is. Ze horen er nu eenmaal bij, en ik weet maar al te goed wat de gevolgen zijn als je ze negeert.
Het was dus een goeie film. Ook een beetje een aanmoediging om zo eerlijk mogelijk te zijn met jezelf, zodat je de dingen op een gezonde manier kan afsluiten.

Sorry, Johan Tijskens, maar net zoals jij deze tekst met mij wou delen, wil ik hem delen met de rest van de wereld. Ik hoop dat je het niet erg vind, maar hij is zo hoopgevend en troostend dat ik hem niemand wil onthouden.

“I don’t know what to tell you. A statement is easy, and here it is: Be yourself. Try to matter. Be a good friend. Love freely, even if you are likely–almost guaranteed–to be hurt, betrayed. Do what you were created to do. You’ll know what this is, because it is what you keep creeping up to, peering at, dreaming of. Do it. If you don’t, you’ll be punching clocks and eating time doing precisely what you shouldn’t, and you’ll become mean and you’ll seek to punish any and all who appear the slightest bit happy, the slightest bit comfortable in their own skin, the slightest bit smart. Cruelty is a drug, as well, and it’s all around us. Don’t imbibe.
“Try to matter. Try to care. And never be afraid to admit that you just don’t know, you just don’t fucking know how you’re going to make it. That’s when the help–the human and the divine help–shows up.” –Tennessee Williams/Interview with James Grissom/1982

Af en toe wil ik Zuckerberg, je weet wel, die van Facebook, eens flink knuffelen, omdat hij mij al zoveel plezier geschonken heeft en wat ik mijn sociaal leven noem, mogelijk gemaakt heeft.
Nergens heb ik de voorbije jaren, zo’n plezante, eerlijke, leerrijke, open en diepe gesprekken kunnen voeren dan op dat verdomde en verguisde Facebook.
Ik zie mij hier in Hoeilaart nog niet zo vlug buiten komen, op een terras gaan zitten, en om dan dergelijke teksten te horen te krijgen!
Ik heb een honderdtal vrienden, en bewust wil ik er niet meer, omdat ik nu al veel tijd doorbreng op internet om die wat aandacht te bieden. De meeste heb ik nooit persoonlijk ontmoet, maar blijkbaar ben ik een kind van mijn tijd en ligt dit soort ontmoetingen mij toevallig heel erg. Waarschijnlijk ook omdat ik liever schrijf dan babbel.
Bovendien als het saai en oninteressant wordt kan je “opstappen” zonder een uitleg te hoeven geven die toch niet zou begrepen worden, en waarmee  je enkel je kostbare tijd te verliest.
“Suikerberg” noem ik Zuckerberg schertsend, en hij ligt tegenwoordig fel onder vuur, maar voor mij is de man een aanwinst en zijn geld meer dan waard. Hij zal wel geen heilige zijn en elke medaile zal ook hier wel twee kanten hebben, maar dat is nu eenmaal zo met elke medaille. Aan ons om er het beste van te maken!https://nl.wikipedia.org/wiki/Mark_Zuckerberg
Bedankt Johan, voor je vriendschap, en mooie bijdragen tot dit blog!

Deze video kreeg ik doorgestuurd van Johan Tijskens, en ik ben er heel blij mee!
https://www.facebook.com/canvastv/videos/10156303328734344/UzpfSTEyMDE3MzgwNTc6MTAyMTM1NzU3NjYzMjc0NTc/
Men heeft mij al dikwijls gevraagd waarom ik geen dichtbundel uitgeef, of met mijn gedichten meedoe aan wedstrijden. En dan antwoord ik telkens: “Omdat ik mijn ziel niet verkoop.”
Iedereen kan mijn gedichten lezen via internet, en daar blijft het bij zolang ik leef. Wat er daarna mee gebeurt dat heb ik niet in de hand, maar in alle bescheidenheid ben ik er redelijk gerust in dat dat niet veel zal zijn.
Het zijn schrijfsels, de ene keer al beter of mooier dan de andere, en het zijn vooral uitingen van iemand die graag schrijft. Zoals anderen gek zijn op klanken of kleuren, ben ik gek op mooie woorden en prachtige zinnen, en dan vooral van anderen. Wanneer ik er dan zelf eens uitzonderlijk in slaag van iets uniekers uit dit toetsenbord te kloppen, dan kan ik daar dagen van genieten.
“Wie schrijft die blijft”, luidt het gezegde, en misschien is het dat ook wel een beetje zo, of nog beter “Schrijven is een daad van bevestiging”. Inderdaad, en het werkt soms ook therapeutisch.
Als ik met iets zit, een gevoel van verwarring, van boosheid of angst, en ik kan het op papier zetten, en wanneer ik het dan ook zie staan, dan is plots alles weer duidelijk. Maar niet alleen met negatieve dingen is dat zo, ook bij schoonheid, verliefdheid, verbazing… betekent het een verlossing om het teveel aan emoties kwijt te geraken, en mijn gemoedsrust terug te vinden.
Toen ik tijdens mijn bezoeken aan de psychiater terug gedichten begon te schrijven, zei die dat ik een gedicht schrijf zoals een kat haar jongen werpt, in één worp, en daar zijn ze dan de woorden die wat je vanbinnen voelt naar buiten gooien.
Inderdaad ik ben niet iemand die uren aan een gedicht werkt, vijf minuten en het staat er, of het staat er niet en hoort thuis in de prullenmand.
Ik ben geen dichter, maar schrijven brengt mij wel dichter bij mezelf en bij alles wat belangrijk is in het leven, en dat volstaat voor mij, en ik ben vooral blij dat ik er zoveel plezier aan beleef.

Na alle ervaringen uit mijn jeugd en ook nog later, is eigenlijk mijn grote aversie en ik mag wel zeggen, mijn dodelijke angst tegen en voor afhankelijk zijn van anderen ontstaan. Want ik ben het veel te lang geweest en ik weet wat het met je doet.
Je eigenwaarde verdwijnt, je voelt je onveilig en onzeker omdat je je leven niet meer in eigen handen hebt, en je bent nog enkel iemand die bestaat bij de gratie van de anderen. Heel beangstigend en je zou van minder paniekaanvallen krijgen!https://www.youtube.com/watch?v=48EaWmyrO6g
Bang om oud te worden? Niet direct, wel om niet meer voor mezelf  te kunnen zorgen. Dus zo gezond mogelijk leven, en vooral ondertussen genieten van wat het leven in petto voor je heeft.
Eigenlijk wil ik oud worden zoals mijn vader dat gelukt is.Tot de laatste dag in mijn tuin kunnen werken, en ’s avonds rustig voor de tv voor eeuwig inslapen. En liefst zo oud mogelijk worden, minstens net als hij zesentachtig!
Negenenzestig ben ik nu, maar ik zeg zeventig, dan wen ik daar alvast aan, aan die zeven. Al is tegenwoordig zeventig het nieuwe vijftig, want op je zeventigste kun je nu nog wat men vroeger op z’n vijftigste deed. Je bent nog niet te oud om volop van het leven te genieten, en je kan nog alles aan, mits je de juiste mentaliteit hebt en een goede gezondheid.
Als je natuurlijk de hele dag zit te jammeren over die goeie ouwe tijd, en als je nog enkel tussen het gezelschap van jou leeftijd zit, en voor elke pijntje naar de dokter snelt, ja dan moet je je wel oud voelen. En onthoud: het beste gezelschap is nog altijd gemengd!
Soms heb ik de indruk dat mensen van mijn leeftijd in uniform lopen, met allemaal een eendere agenda op zak, en elkaar zitten na te apen, of blij zijn dat ze betutteld worden en in de watte gelegd door zij die zeggen voor onze rechten op te komen.
De rechten van ouderen, ook nog zoiets. Waarom zouden die anders moeten zijn dan de rechten van iedereen, en in de eerste plaats het recht op een zelfstandig leven?!
Ik wil niet gepamperd worden omdat ik toevallig ouder word, niet letterlijk en niet figuurlijk, en wie dat wel wil op mijn leeftijd, en daar genoegen mee neemt, is waarschijnlijk altijd zo geweest.
Leeftijd is enkel een getal, en nergens staat geschreven dat je je naar dat getal dient te gedragen, en hoe dat dan eigenlijk wel is. Een mens leeft zijn leven, en de manier waarop laat ik alvast niet bepalen door twee cijfertjes.
Trouwens, Forever Young zingt Bob Dylan, en bij hem staat ook al een zeven voor.
https://www.youtube.com/watch?v=Frj2CLGldC4

Ik wacht al drie weken op de tuinman, en vandaag belde ik met zijn antwoordapparaat waarin hij op ingesproken heeft dat hij tot half augustus met verlof is. Hopelijk is dat een grap, want de struiken hangen ondertussen tot in mijn dakgoot.
Ik heb er een hekel aan, als ik de dingen zelf niet kan oplossen, en als degene waar je op rekent je ook nog eens op flessen trekken, is mijn humeur helemaal naar de vaantjes. We zullen maar hopen, dat dit is een misverstand is, want anders zal ik David moeten aan het werk zetten, om dit voorlopig op e lossen.
Zojuist heb ik dan wel weer een reuze aangename verrassing mogen beleven, want mijn buurvrouw heeft mij twee leuke zomerkleedjes gebracht die ze speciaal voor mij op maat gemaakt heeft. En ze passen perfect, dus hiermee ga ik hoge ogen kunnen gooien, als ik in juni voor een paar dagen, samen met Audrey en David, naar de kust in Middelkerke ga.
Monique heeft trouwens ook zelf de stofjes gekozen, en blijkbaar weet ze precies wat bij mij past! Ze mag dat nog doen, heb ik haar gezegd!!!
In de tuin heb ik vandaag het laatste witloof uitgedaan, want ik heb de koude bak nodig voor wat kerstomaatjes. Vermits David in zijn serre verschillende soorten dikke tomaten gezet heeft, waarbij deze heerlijke oude soort, de Vilvoordse, hou ik het dit jaar bij de kleintjes.
Deze week zal er dus volop geplant en gezaaid worden, vooral nog boontjes, sla, en tomaatjes, en de wortelen moeten ook herzaaid worden, want er is maar een deel van uitgekomen. Niet genoeg gegoten waarschijnlijk.
Wat het wel goed lijkt te doen, zijn “de bezen”, en zeker de aardbeien en bramen, in tegenstelling tot verleden jaar. Wat de nieuwe struiken zeembessen en frambozen gaan geven dat is nog eventjes afwachten, ze staan er ook maar pas van in de herfst.
Geduld is een schoon deugd in de tuin, dat weten deze huizendragers ook, en al zeker als je op de tuinman moet wachten…

Pinksteren, en ik denk vooral aan pinsterbloemen, weiden vol, maar nu haast onvindbaar. Er zijn natuurlijk ook veel minder drassige weiden en braakliggende gronden.
Het waren frêle paarse bloemetjes, tussen de boterbloemen, en samen met de sleutelbloemen mijn favoriet wild boeket.
Daarna kwamen dan de margrieten, al heb ik gezien toen we een paar weken geleden naar Nismes reden, dat die ook al tot bloei gekomen waren in de bermen.
Als je daarvan een boeket plukt en in een vaas zet, blijven die wel tot drie weken fris. Het nadeel is wel dat margrieten een onaangename geur verspreiden als je ze in de woonkamer houdt, en zeker na een paar dagen.
Vandaag is het ook de verjaardag van mijn moeder, ze zou drieënnegentig geworden zijn, en op 11 juli 2018 is ze al tien jaar dood.
Er is al veel gebeurd op die tien jaar tijd, maar ik denk vooral dat ze blij zou zijn dat ik zo goed mijn plan kan trekken, en ook dat David het goed maakt.
Mijn moeder is mij pas op het einde van haar leven beginnen waarderen. Als kind was het een strijd, zij en ik.
https://www.youtube.com/watch?v=5E37pznsoT0
Ik, met mijn twee linker handen, en altijd met mijn neus in de boeken, een sloddervos ook een beetje, en een stoute mond. Maar de laatste jaren merkte ik wel dat ze van mij hield, en mijn zelfs een beetje bewonderde.
Ze was ondertussen ook veel rustiger geworden, en door het feit dat ze minder mobiel was, moest er ook niets meer, ze liet het over aan anderen.
https://www.youtube.com/watch?v=CEnc3RQE2lg
Eigenlijk denk ik dat ze gelukkiger was toen ze fysiek afhankelijk werd van anderen, dan in de tijd dat het hele huishouden op haar schouders rustte, en nooit genoeg kon doen in de ogen van mijn vader, die dag en nacht werkte.
Moeilijk leven gehad, mijn moeder, met een veeleisende man. En weinig plezier kunnen maken, omdat niemand haar zei dat ze dat wél verdiende. Want al leek het misschien anders, omdat ze zo vaak kwaad was, mijn vader was de baas, want hij verdiende de centen!
Zo ging dat bij ons, alles draaide rond de centen, rond presteren, rond de uiterlijke schijn, en we werden alle drie gemanipuleerd door hij die zich zelf tot patriarch had gekroond.
Maar ge hebt hem toch goed liggen gehad hé, moeder, door als eerste te gaan. Hij heeft je moeten loslaten, hij heeft je moeten laten vertrekken, ook al heeft hij met alle macht geprobeerd van je bij hem te houden.
https://www.youtube.com/watch?v=sUSZJ04b6Tk
Zes maanden na mijn moeder is mijn vader gestorven. Een hele mooie dood, thuis, in zijn zetel. Een zucht heeft zijn kaarsje uitgeblazen, zonder pijn, zonder besef, maar wel helemaal alleen.
Na mijn eerste depressie schreef ik ooit dit gedicht voor mijn vader.

Later

Later bestaat niet,
Later is de dood,
Een gemiste kans,
Een onvervulde droom.

Later is een zoethouder,
Een slechte herinnering,
Een uitvlucht…
Later is van de lafaard
En de vrek,
Later is voor wie
Niet kan geven
En toegeven.

Later is niet van ons,
Maar harteloze onzin.
Later is groot beginnen
En klein eindigen
Voor wie niet bewust
Nu leeft.

Hij heeft het nooit gelezen, en hij zou het ook niet begrepen hebben. Voor mijn vader ging altijd alles later gebeuren, vooral al het aangename en plezante.

Als we zoveel met onze geest inzaten, als met de rest van ons lichaam, zag de wereld er nu heel anders uit.Maar het is net als met kuisen. Ofwel veeg je alles onder de mat, ofwel haal je je vuilblik tevoorschijn en kieper je alle afval in de vuilnisbak.
https://www.youtube.com/watch?v=zra3fPkV_jA
Toen ik dat laatste gedaan heb, zat mijn vuilbak goed vol, en recycleren was er bijna niet bij. Enkele zaken waren vatbaar voor herstel, maar de rest was verloren moeite.
Je leeft soms je leven lang tussen mensen waaraan je je hebt aangepast, ten koste van jezelf, tot dat uiteindelijk niet meer vol te houden is, en je zelf bijna een onherstelbare puinhoop wordt.
Breken met je afval en meegeven met de vuilkar, blijkt de enige afdoende oplossing. Durven weggooien, opruimen, alle kasten leeg, het vraagt moed en doorzettingsvermogen, maar het is echt de moeite waard. Wat een verlossing, wat een ruimte!
Daarna kan je, wellicht voor het eerst in je leven, zelf keuzes maken, onafhankelijk van wat anderen daar van vinden, en eerlijk gezegd, ik heb die anderen nog geen minuut gemist.
Banden zijn er om doorgeknipt te worden als ze je bloedtoevoer afsnijden, en net als toen je bij je geboorte van je moeder bevrijd werd, door de navelstreng door te knippen, kan je dan pas beginnen om echt zelfstandig te leven. En laat je vooral niet wijsmaken, dat je de anderen nodig hebt, want dat is niet waar. Zij hadden jou nodig!
Maar op een dag stopt de uitbuiterij en slavernij, en ga je in de eerste plaats heel goed voor jezelf zorgen, en wie je dan nog toelaat in je leven, zal dat appreciëren en je daarin steunen.Wat een bevrijding, om jezelf toe te laten te zijn wie je bent, en daar dan ook nog eens van te kunnen genieten!
https://www.youtube.com/watch?v=TFYclV2Lkxk

Waar ik dus depressief van word, is dat een mens steeds op dezelfde vooroordelen botst en die ook altijd weer moet weerleggen. En mijn manier van zijn, heeft daar nogal mee af te rekenen.
Waar mensen het lef vandaan halen om je te wijzen op dingen die je anders doet dan de grote hoop en dat dan ook nog eens trachten af te raden, weet ik niet. Is dat uit hoogheidswaan, vanuit hun eigen ongeluksgevoel, of domheid, of zoeken ze bevestiging.
Ik ga ze mijden deze mensen, ik hoef dit niet langer te pikken, ik heb het niet nodig en kan er nog altijd niet tegen, ondanks het feit dat ik al veel sterker ben geworden. Maar het blijft op je inhakken, waarschijnlijk omdat je al zoveel van dat goedje in je rugzakje zitten hebt.
Door deze nacht wat te surfen op internet, want ik kon niet slapen, ben ik op YouTube de tv-uitzendingen “Van de schoonheid en de troost”, tegengekomen. Dat was een top programma, met telkens een andere gast, en één van mijn favorieten was de filosoof, George Steiner. Dat was zo een wijze, lieve man, en een fantastische verteller.

Journalist Wim Kayzer interviewt George Steiner in zijn huis in Cambridge. De Frans-Amerikaanse literatuurwetenschapper, cultuurfilosoof, criticus en schrijver stelt dat mensen niet door begrippen als schoonheid en trots zijn gefascineerd, maar meer door de duistere kanten van het leven: oorlog, geweld of verkrachting.

‘Vertel me wat dit leven de moeite waard maakt. Waarin vinden we schoonheid en is er over die schoonheid ook nog iets te beweren. Waarom lijken we zoveel meer te weten over onze frustraties. En waardoor worden we eigenlijk getroost. Wat zijn, met andere woorden, de herinneringen of verwachtingen die groter zijn dan ons verdriet.’

Deze vragen legde Wim Kayzer voor aan de zesentwintig grootsten op het gebied van muziek, beeldende kunst, wetenschap, filosofie en literatuur. En ze vertellen hun meest persoonlijke ervaringen. Een bijna 40 uur durend intellectueel en emotioneel avontuur.
https://www.youtube.com/watch?v=LJhsuwg5Jns

Ook van de dichter Rutger Kopland heb ik zeer genoten. Ik hou heel erg veel van zijn gedichten.
Kopland, Remco Campert en Judith Herzberg, is mijn top drie van Nederlandse poëzieschrijvers.

Journalist Wim Kayzer interviewt Rutger Kopland. Het werk van de Nederlandse dichter wordt wel omschreven als natuurpoëzie. Hij vertelt in zijn werkkamer onder meer over ouder worden, zijn werk en zijn wetenschappelijke loopbaan als hoogleraar biologische psychiatrie.
https://www.youtube.com/watch?v=L0zCfGTadEU
Toen ik terug in bed kroop, was ik weer eens getroost.
Ondertussen heb ik dan ook de complete DVD box besteld bij bol.com en kan mijn geluk dus niet meer op!https://www.bol.com/nl/s/dvd/zoekresultaten/Ntt/van%2Bde%2Bschoonheid%2Ben%2Bde%2Btroost/N/3133/Nty/1/search/true/searchType/qck/suggestedFor/van+de+schoon/originalSearchContext/media_all/originalSection/main/defaultSearchContext/media_all/sc/dvd_all/index.html

https://www.groene.nl/artikel/van-de-schoonheid-en-de-troost

En dan heb je
van die mensen
die denken
alles te kunnen
oplossen
met humor.

Wel,
dat zijn
de triestigste.

Micheline Baetens – 17.05.2018