Onderstaand verhaal is één van de redenen waarom ik, zeker voorlopig, Facebook links laat liggen.

https://www.canvas.be/facebook-en-ik?fbclid=IwAR3Mkn8R0Ol6bS753IxT0u6txNdxkGkh5rbasFRh7VBq5mVR01dlIxA4BGA

Mensen, en dan spreek ik niet alleen van de media, maar ook op de sociale media, willen mekaar per se psychisch klein krijgen. En ze beseffen niet welke schade ze daarmee aanrichten en wat de gevolgen daarvan kunnen zijn.

Of het nu een politieker is, een beroemdheid, of een gewone burger, dat doe je dus niet. Mensen maken fouten en moeten daarvoor hun verantwoordelijkheid nemen, maar daarbij mag dan zeker de waarheid geen geweld aangedaan worden, en moet iedereen met respect behandeld worden.

Ik heb het aan de stok gehad met een gefrustreerde zelfstandige, die mij nogal gortig beledigde om iets wat ik met recht en rede aanklaagde. En dergelijke zaken pik ik niet langer, en zeker niet op Facebook. Bovendien komt het steeds meer en meer voor dat mensen mekaar zitten uit te maken, gewoon omdat ze een andere mening hebben.

Facebook is vooral fakebook, zeker wat het sociale betreft, het is verworden tot een vuil gazet waarop je je aardappelen schilt die je daarna bij het vuilnis gooit.

P-Magazine gaat ethisch zijn boekje te buiten

LIBERALES – Opiniestuk – 14.07.2019

Er is de laatste dagen heel wat te doen rond het ontslag van Kris Van Dijck als Vlaams parlementsvoorzitter. Tijdens zijn eerste officiële speech naar aanleiding van de Vlaamse feestdag in het Brusselse stadhuis, kregen de aanwezige journalisten berichten die verwezen naar een artikel in P-Magazine.

Het blad maakte melding van fraude die Van Dijck samen met een prostituee zou hebben gepleegd. “Vlaams parlementslid betaalde meisje van plezier met uw centen”, kopte het magazine in het groot. Nadat verschillende andere media het verhaal verder onderzochten, bleek dit veel genuanceerder te zijn en ontstond er gegronde twijfel over de vermeende fraude. Evenmin waren er harde aanwijzingen voor Van Dijcks betrokkenheid bij het faillissement van de vennootschap waarvoor de betrokken vrouw werkte.

De manier waarop P-Magazine het nieuws naar buiten bracht, doet bij veel mensen de wenkbrauwen fronsen. Enerzijds is er het tijdstip waarop de journalisten de link naar het artikel ontvingen, anderzijds blijkt het magazine ook de journalistieke deontologie niet te hebben gerespecteerd.

De journalistiek speelt als vierde macht een essentiële rol in de goede werking van een gezonde democratie. Journalisten toetsen onafhankelijk de werking van het land, zijn overheden, zijn instellingen en vertegenwoordigers. In autoritaire of autoritaristische regimes zijn het meestal dan ook de media die als eerste aan banden worden gelegd.

Media hebben niet alleen een enorme verantwoordelijkheid bij het beschermen van onze democratie, maar hebben ook veel potentiële macht. Zo stapte in dit geval de parlementsvoorzitter op na de publicatie van gevoelige beschuldigingen.

Om te vermijden dat de journalistiek zichzelf uitholt en de liberale democratie zou ondergraven, hanteert de Raad voor Journalistiek in België een deontologische en ethische code. Die bepaalt door middel van 27 artikels de rechten en plichten van journalisten. Wanneer we de werkwijze van P-Magazine toetsen aan deze ethische code, vallen er meteen enkele belangrijke inbreuken op:

Artikel 20 bepaalt dat een journalist de betrokkene moet contacteren en hem de kans moet geven te reageren voor hij in zijn berichtgeving ernstige beschuldigingen uit, met name wanneer die de eer en de goede naam betreffen. Er bestaat een uitzondering op deze regel wanneer het maatschappelijk belang dit vereist of het nieuws niet op een andere manier kan worden gebracht.

In het geval van Van Dijck is er echter geen enkele reden om aan artikel 20 te verzaken, aangezien diens kennisneming niets aan de grond van de zaak zou hebben veranderd.

Door Van Dijck geen kans te geven om te reageren op de beschuldigingen is het principe van ‘hoor en wederhoor’ ernstig geschonden.

Artikel 24 legt de nadruk op menselijke waardigheid en vraagt deze niet verder aan te tasten dan noodzakelijk is voor het maatschappelijk belang van de berichtgeving. “De journalist vermijdt overdrijving bij het vrijgeven van beelden en/of details, ook wanneer de feiten de publieke opinie sterk beroeren.”

De manier waarop P-magazine zowel Van Dijck als de vrouw afbeeldt, zijn daarom bedenkelijk. Van Dijck draagt in de fotomontage een scheve zonnebril terwijl hij naar de poserende prostituee kijkt. Veel erger zijn de foto’s waarop de vrouw, die in het artikel voorwerp uitmaakt van een ernstige beschuldiging, drie keer herkenbaar en schaars gekleed wordt afgebeeld in een uitdagende houding.

Het afbeelden van de vrouw is eveneens in strijd met artikel 23 dat bepaalt dat omzichtigheid vereist is bij personen in een kwetsbare situatie. Aangezien de mail van Kris Van Dijck aan Kris Peeters uitwijst dat de vrouw een alleenstaande moeder is in een precaire financiële situatie, is de publicatie van drie herkenbare foto’s ongeoorloofd. Bovendien schendt P-Magazine hiermee zeer indringend haar privacy.

Het is niet mijn bedoeling om de verdediging van de betrokkenen op te nemen, maar wel een pleidooi te voeren voor gezonde en onderbouwde journalistiek. Dat is een van de belangrijkste pijlers van onze democratie. Journalisten en media hebben er alle belang bij zich niet te laten uithollen door collega’s die elke vorm van ethiek of deontologie met de voeten treden.

Ik heb als kernlid van Liberales een klacht ingediend en een officiële vraag gesteld over het artikel bij de Raad voor de Journalistiek. Integere journalistiek is immers in het belang van elke burger en daar dienen we allemaal over te waken.

David Van Turnhout
Kernlid Liberales

Op 11 juli 2008 om tien uur ’s morgens overleed mijn moeder zachtjes in haar slaap, moe van het leven.

Moeder

De nachten dat wij waakten
en je angst in tederheid
probeerden te verjagen,
zijn lang voorbij, mijn moeder.

De uren die wij telden
en telkens weer je hijgend vragen:
‘Hoe laat is ’t kinderen?’,
helaas, het komt niet weer.

Nu ben jij tijdeloos geworden,
en wij, verbijsterd, niet begrijpend,
staren naar de klok.

En in ons hoofd de blijde dagen,
je altijd zorgend vragen.
En in ons hart
de weemoed der herinnering.

Gust Adriaensen

Op 11 juli, een paar jaar voordien, werd mijn man zijn been geamputeerd, en kreeg ik mijn zoveelste depressie.

En vandaag is het weer 11 juli, de Vlaamse Feestdag, en hopelijk blijft het dat ook. Ik ga hem in elk geval vieren in de hoop dat het eindelijk eens gaat regenen. Laat die “depressie” maar komen, want de natuur zit er op te wachten!!!

‘Vanuit het standpunt van de jeugd is het leven een oneindig lange toekomst; vanuit het standpunt van de ouderdom een zeer kort verleden.’ Schopenhauer – filosoof

Af en toe staat er eens een zinnig artikel inde krant. Dit is van verleden zomer, maar zal ook dit jaar wel nog een natuurlijk gebeuren zijn.

“Het is de tijd van het jaar waarin er her en der in Vlaanderen plots grote zwermen vliegende mieren opduiken. Een fenomeen dat meestal maar enkele uren duurt, want nadien verdwijnen de insecten opnieuw. Volgens kenners is daar een goede reden voor.

Op heel wat plekken in Vlaanderen komen ze rond deze tijd plots tevoorschijn: vliegende mieren. Ze zitten op terrassen, vliegen rond in winkelstraten en soms komen ze zelfs in je huis een kijkje nemen.

‘Er is zeker geen reden tot paniek’, zegt Wim Veraghtert van Natuurpunt. Het is een jaarlijks terugkerend fenomeen bij de mieren. Op hetzelfde moment verlaten de vliegende mieren hun nest en gaan dan proberen te paren met de koningin. ‘Dat gebeurt heel hoog in de lucht, vandaar dat je soms grote zwermen in de lucht ziet. Wij noemen het de zogenaamde bruidsvluchten.’

Opvallend is dat de mieren van verschillende nesten op hetzelfde moment uit de grond komen gevlogen. Alsof ze onderling gecommuniceerd hebben dat de tijd rijp is. ‘Op die manier kan de koningin van het ene nest paren met mannetjes van een ander nest. Wat genetisch veel interessanter is en inteelt voorkomt.’

Het moment waarop de mieren hun nesten verlaten wordt bepaald door de temperatuur in het voorjaar. ‘Bij een warm voorjaar zien we dat het moment van de bruidsvluchten vroeger in de zomer valt, bij een koud voorjaar is het soms zelfs eind juli.’

Na de paring bijt de koningin haar vleugels af en gaat dan op zoek naar een plaats om er een nieuw nest te bouwen. De mannelijke exemplaren sterven na de bruidsvlucht.
Het is best mogelijk dat het fenomeen zich de komende weken nog voordoet want elke miersoort heeft haar eigen moment om uit te vliegen en te paren.”

Dit is toch geniaal! Dus vanaf nu zeg niet zomaar mier tegen een mier, want misschien is het hare majesteit zelf !

Mijn zoon stuurde mij vandaag ook een foto door van een vliegend hert, de grootste keversoort in ons land. Ze waren bijna uitgestorven ,maar dank zij een reddingsactie van natuurliefhebbers, vind je ze nu terug in onze tuinen en parken.Roodborst

Een beestje als een speeltje
Blozend van zijn buik tot aan zijn keeltje.
De beentjes recht en lang
Dun als een ijzerdraadje,
De boezem fier omhoog
Zonder behaatje.
Hij zingt een oerontroerend liedje.
Is het een hij, is het een zij,
Of is het een sierlijk travestietje.

Leonie Kooiker

Rechtszaak rond Franse haan Maurice van start onder massale persbelangstelling

Het Laatste Nieuws – 04.07.2019

In de Franse stad Rochefort ten noorden van Bordeaux is vanmorgen de rechtszaak begonnen rond de haan Maurice. Het ‘proces van de eeuw’ zoals het schertsend wordt genoemd beroert in deze nieuwsluwe tijden heel Frankrijk. Maurice is ondertussen niet langer een gewone haan, maar het symbool van het Franse platteland dat opkomt voor zijn rechten tegen de stedelijke elites uit Parijs.

Maurice is een fiere inwoner van het dorpje Saint-Pierre-d’Oléron op het eiland Oléron voor de Franse westkust, en laat dat ook graag horen. Want Maurice doet wat wel meer hanen doen: kraaien. Maar misschien net dat tikkeltje vroeger en luider dan zijn soortgenoten. Of dat vinden althans de buren van eigenares Corinne Fesseau, een gepensioneerd koppel dat een vakantiehuis bezit naast de tuin van Corinne.

De twee liggen ondertussen al twee jaar in conflict met hun buurvrouw, omdat ze vinden dat Maurice te vroeg en te veel lawaai maakt. Ze willen liefst dat de haan ‘s nachts opgesloten zit, maar daar denkt Corinne in de verste verte niet aan. Volgens haar horen geluiden nu eenmaal bij het leven op het platteland en hoeven stedelingen haar niet te komen vertellen wat zij, die er al heel haar leven woont, mag en niet mag doen. “Mijn haan is hier geboren en hij zal hier blijven’, zei ze eerder. “Er is geen sprake van dat iemand me van hem zal scheiden. Ik ga niet buigen voor die mensen die hier voor twee weken met vakantie komen.”

Rechtszaak

De kwestie beroert ondertussen het hele land, nu in Rochefort een rechter zich vandaag over Maurice en de vraag of hij nu echt te luid is of niet heeft gebogen. Elke Fransman en Française heeft er wel een mening over, en vooral de inwoners van het platteland roeren zich. Want Maurice staat voor meer dan gewoon een haan, sowieso al het symbool van Frankrijk. Ondertussen is hij uitgegroeid tot de mascotte van het landelijke Frankrijk, dat veraf staat van de elites in de steden en van de ‘politici die alles boven de hoofden van de inwoners beslissen’ en nu ook nog eens zouden gaan bepalen hoe luid een haan mag kraaien.

Eigenares Corinne zag zich vanmorgen bij de rechtbank gesteund door een heus steuncomité van andere haneneigenaars en hun dieren. Aan de verzamelde pers verklaarde ze opnieuw de klacht van haar buren niet te begrijpen. “Op het platteland heb je geluid, minder dan in de steden, maar ze zijn er wel, dat is normaal. Die moet je verdragen. Als wij naar hen gaan, naar Parijs bijvoorbeeld, daar heb je de metro’s, de bussen, de treinen, het verkeer. Als we daar niet tegen kunnen, gaan we weg.”

De burgemeester van Saint-Pierre-d’Oléron steunt Corinne en heeft al een besluit genomen om “de manier van leven op het platteland te beschermen, met name rond de aanwezigheid van dieren op het erf”. Een andere politicus beloofde Corinne dan weer in Parijs te strijden om de geluiden van het platteland te laten klasseren als ‘nationaal patrionium’.

De zitting in de rechtbank ging vandaag specifiek over de vraag of het huis van Corinne in een stedelijk of een landelijk gebied ligt en hoe hard Maurice dan mag kraaien. De rechters zullen op 5 september een uitspraak doen.

Toen mijn man in 2011 overleed hebben de familie en de vrienden van weleer mij beloftes gedaan die ze niet hebben kunnen houden; je weet hoe dat gaat… Niks meer van gehoord en gezien en degene die af en toe nog een poging wagen om mij gelukkig te maken met een dode mus, hou daar mee op, want het is vernederend en pijnlijk. Ik red het wel zonder jullie, want er is Facebook nietwaar, en er zijn de vrienden van nu, nieuwe vrienden en zelfs betere. Op een dag overkomt iedereen hetzelfde, alleen-achter-blijven zoals dat heet.

Maar zo is het niet hoor, er zijn nog de anderen, de ontdekkingen, de kracht in jezelf, de nieuwe uitdagingen, kortom de wereld om je heen, en er is vooral de vriendschap voor jezelf, en de moed om de balans af en toe op te maken van al wat je overkomt en het leven te aanvaarden zoals het is, ook het verlies ervan.

Wie mij heden ten dage nog valse beloftes doet, die vliegt na een tijdje uit mijn leven. En er zijn er nog veel die zeggen dat ze “eens afkomen” en die je uiteindelijk nooit ziet opdagen.

Niemand hoeft mij per se gezelschap te houden, maar zwijg dan, en toon wat meer respect voor andermans gevoelens. Een mens is immers geen hond die af en toe moet uitgelaten worden!

In elk menselijk hart bevinden zich een tijger, een varken, een ezel en een nachtegaal. Het verschil in karakter is het gevolg van hun ongelijke activiteit.

Dixit: Ambrose Bierce

Niets

Je weet niet wat er is. Je bent gestruikeld
In je slaap, een zon heeft je geslagen
Om de hoek en je koopt blind een brood,
Verdwaalt. De straat gaat met je op de loop.

Een vreemde brengt je thuis, het is je vrouw
Die napraat over je begrafenis.
Je lag te roken in je kist, zegt zij,
En pakt een pan en bakt je dode hart.

Je weet niet wat er is. Je zit al dagen
Als een schaduw van je schaduw thuis.
De dokter komt, betokkelt je contouren
En vindt niets. Je bent het met hem eens.

Leonard Nolens

Herkenbaar. Zo begint het, de zinloosheid die weer toeslaat, de vraag “was dit het nu?” Iedereen herkent het misschien wel, ik in elk geval zeker, en het mag vooral niet te lang duren. Maar de laatste tijd zijn er dan ook nog eens de vele slechte herinneringen, die steeds vaker komen bovendrijven en de spijt dat er zoveel zinloze tijd is geweest. Het leven lijkt op een slecht examen waar geen herkansing voor mogelijk is.

De dokter vindt inderdaad niets en je bent het met hem eens.

Toen wij pas getrouwd waren, zijn mijn man en ik samen met mijn ouders, tantes en nonkels, met een atocar naar Lourdes geweest. Niet op bedevaart hoor, al had één van mijn tantes dat wel beloofd als bedankje voor een gunst van hierboven.

Op terugweg naar huis hadden we twee kisten meloenen mee. De ganse autocar rook ernaar!!!

Toen ik vanmorgen in de keuken kwam geurde het hier net zo. Eén rijpe meloen in huis, en je zit in de Provence!

Samen met de geur van lavendel en rozemarijn, vind ik dit de vakantiegeuren bij uitstek. En ik hoef er niet eens voor op reis te gaan, want beiden staan in mijn tuin, en waarom het ver gaan zoeken, als je de wereld binnen handbereik hebt?!

Cursisten opleiding ‘Word serrist’ krijgen diploma

3Wplus en de gemeente Overijse hebben onlangs de diploma’s uitgereikt aan de cursisten die de opleiding ‘Word serrist’ tot een goed einde brachten. Die opleiding wordt elk jaar georganiseerd om het stukje erfgoed door te geven aan nieuwe generaties serristen. Na de diploma-uitreiking mogen de cursisten zich namelijk gecertificeerd serrist noemen. Ze leerden de voorbije weken hoe ze een serre moeten onderhouden en hoe druivenranken geplant en gekweekt moeten worden. Voor de uitreiking van de diploma’s vond nog een herhalingsles bij lesgever Ronald Vanderkelen plaats. Nadien stond een bezoek aan druivenserre en wijnkelder Soniën op de agenda.

Het Laatste Nieuws – 02.07.2019

En één van die cursisten en gediplomeerde serristen is mijn zoon!

“Vraag je niet langer af wat de NMBS voor jullie kan doen, maar vraag je af wat jullie voor de NMBS kunnen doen”, zeggen de buurtbewoners van de spoorweg noodgedwongen in de Vosdellestraat.

En mijn buurvrouw die een creatieve heldin is, heeft dan maar de steile taluds beklommen van “den ijzerweg” om die buurtbewoners een gezelliger uitzicht te geven.

Haar werk is nog bijlange niet af en dit huzarenwerk wordt dus vervolgd. Goeie moed en veel verf gewenst, Monique!!!

De angst om zich te vervelen is groot bij de mensen, en in de zomer en vakantie lijkt die extra groot.

Dit weekend was er een feestje in onze Vosdellestraat, met het nodige geboenk van wat men muziek noemt, en een grote behoefte aan veel parkeerruimte. Er kwam zelfs een microfoon aan te pas om de nodige boodschappen door te geven en de vuurkorven zorgden waarschijnlijk voor de nodige warmte en rookgeur. Tot ongeveer twee ’s nachts…

De Vosdellestraat is een kleine en smalle straat, met eengezinswoningen, en leent zich blijkbaar niet tot grote festiviteiten, maar waarschijnlijk denken onze internationale buren daar anders over. Andere bewoners, andere culturen, want veel Vlamingen en Belgen wonen hier niet meer, en dus moeten degene die overblijven zich hoognodig aanpassen.

Ik hou niet van de zomer, en niet alleen in de Vosdelle, maar nergens, of het zou ergens op een plaats moeten zijn waar geen festivals, animatie, toeristische attracties…en dergelijke plaats vinden. En waar vind je dat nog?!

Om nog maar te zwijgen over wat dat allemaal meebrengt voor het milieu en de natuur!

Nacht in juli

De sterren aan de hemel geven toe
dat ik vannacht de juiste stappen doe,
ik heb het bed, de kamer en het huis verlaten
en spoed mij opgeruimd door ingeslapen straten,
ik laat mijn dagdroom die het niet kan laten
nog na te blijven gonzen laat ik praten,
ik hak de straatweg in de pas, ik ben niet moe,
ik ga naar gras en water, naar niets en niemand toe.

J.B.Charles