Mijn kleinzoon Reinaert en zijn papa.
Bezoek!
Antwoorden
Categoriearchief: Vandaag de dag
In de krant
Spoorwerken aan station van Hoeilaart bron van ergernis bij buurtbewoners: “Waarom wordt er niet meer met ons gecommuniceerd?”
Het Laatste Nieuws – SHVM 11 november 2019 19u07 – Foto’s Dieter Nijs
Hoeilaart – De werken aan spoorlijn 161 aan het station van Hoeilaart zijn bron van kopzorgen bij de buurtbewoners. De nachtelijke werken zorgen voor slapeloze nachten, waardoor sommigen onder hen elke dag vermoeid op het werk aankomen. Vooral het gebrek aan communicatie is een grote ergernis. Een onder hen is Micheline, die iedere nacht gewekt wordt door de spoorkranen die bij haar om de hoek geparkeerd staan. “Voor 2 uur raak ik niet meer in slaap.”
Het station van Hoeilaart ligt aan spoorlijn 161 tussen Brussel en Ottignies in Waals-Brabant. De werken zullen het aantal sporen op de lijn verhogen van twee naar vier. Dat maakt het mogelijk om meer stoptreinen te laten rijden, de zogeheten S-treinen van het Brusselse voorstadsnet.
De werken gingen van start in 2006 en lagen vervolgens drie jaar stil. In 2010 begonnen de werken opnieuw. “Het is dus al een tijdje aan de gang, maar het zijn vooral de laatste maanden dat de werken echt hun tol eisen”, zegt buurtbewoonster Micheline. De bewoners van Het Leen hebben al maanden last van de nachtelijke werken. “Bij mij zijn het vooral de laatste vijf nachten dat ik de slaap niet meer kan vatten. Elke nacht word ik wakker van het lawaai van de machines die hier om de hoek vertrekken en van de wagens die hier blijven draaien. Soms starten de werken om 22 uur, soms om 1.30 uur ’s nachts. Voor 2 uur raak ik niet meer in slaap. Jaren geleden raakte ik al in een depressie door de werken. Dit wil ik niet opnieuw laten gebeuren. Wij proberen het hier leefbaar te houden en ik wou dat zowel Infrabel als de NMBS dat ook zouden willen.”
Niet enkel de lawaaihinder zorgt voor frustratie bij Micheline en de buurtbewoners, maar vooral het gebrek aan communicatie is een pijnpunt. “De vorige jaren kregen de buurtbewoners steeds een brief waarin beschreven stond wat er precies zou gebeuren en wanneer de werken zouden plaatsvinden. Door zo’n communicatie vooraf, werkt dat psychologisch voordeliger. Je weet wat er aan de hand is en je weet hoe lang dat het zal duren. Je krijgt de indruk dat het bedrijf rekening met je houdt. Maar nu krijgen we geen berichten meer over de stand van zaken en worden we niet meer verwittigd. Om maar een voorbeeld te geven: toen de werken hier begonnen, hebben de werknemers bij verschillende huizen een plaatsbeschrijving uitgevoerd. Laatst zag ik dat een brievenbus van een buur wat verder afgebroken wordt, samen met een rioolput. Dan stel ik me de vraag: ‘Gaan ze deze keer ook een plaatsbeschrijving uitvoeren of zullen we plots voor voldongen feiten staan?’”
“We hebben een inschattingsfout gemaakt”
Thomas Baeken
Emotionele band
Micheline wil naar eigen zeggen zeker niet als de boeman afgeschilderd worden. “Ik begrijp ook dat je geen omelet kan bakken zonder eieren te breken. En ik heb helemaal niets tegen de sporen. Ik ben zelfs emotioneel betrokken, want mijn grootvader was spoorwegarbeider. En toen ik geboren werd, heeft hij mijn naam gekozen, die verwijst naar een Frans treintje dat in die tijd zowel op de sporen als op de baan reed. We zouden vooral graag verwittigd worden en op de hoogte gehouden worden van wat er gebeurt. Ik vraag me ook af waarom deze kranen hier bij mij om de hoek moeten staan.”
Oud zeer
Eerste schepen Eva De Bleeker (Open VLD), die jaren schepen van Wonen was, is al een hele tijd op de hoogte van de situatie en houdt zich al een tijdje bezig met de situatie. “Ik zag op Facebook verschillende berichten verschijnen van bewoners die klaagden over de werken. Daarop heb ik contact opgenomen met Infrabel. De maatschappij vertelde me dat er inderdaad iets misgelopen was in de communicatie en dat ze opnieuw zouden communiceren naar de bewoners toe.” Volgens de schepen staat er geen limiet op nachtelijk werken. “Maar ik vind het wel een minimum dat er tijdig wordt gecommuniceerd en dat wij als gemeente ook verwittigd worden.”
“Een juridische procedure starten is voor een kleine gemeente als de onze quasi onmogelijk”
Eva De Bleeker
De Bleeker meent dat stappen ondernemen tegen het bedrijf een moeilijke zaak is. “Het probleem is dat Infrabel een groot bedrijf is en wij maar een kleine gemeente. We kunnen vragen stellen en zaken eisen, maar helaas hebben we daar niet genoeg macht voor.”
“Het is een oud zeer”, gaat De Bleeker verder. “We hebben al een heel traject van werken achter de rug en de mensen hebben hier echt onder geleden. In het verleden gebeurde het ook wel eens dat er pas drie dagen na de start van de werken gecommuniceerd werd, of dat er een verkeerde datum werd meegegeven. We doen ons best, maar een juridische procedure starten voor een kleine gemeente als de onze is zo goed als onmogelijk.”
Verkeerde inschatting
Infrabel vernam het verhaal van de buurtbewoners en Micheline, en heeft onmiddellijk actie ondernomen. Daarnaast schenkt ze klare wijn over de hele situatie om misverstanden te voorkomen. “De werf die we aan het uitvoeren zijn, die tot begin februari 2020 zal lopen, is een werf waarbij we de signalisatie aan het moderniseren zijn. De spoorkranen staan ter hoogte van de Vosdellestraat en de Vanlaethemstraat omdat ze daar toegang hebben tot het spoor”, stelt Thomas Baeken, woordvoerder van Infrabel. “De kranen worden na de passage van de laatste trein op het spoor gezet en het spoor gaat buiten dienst.”
“De grootste werken, vooral de luidruchtigste, zijn achter de rug. We dachten eerlijk gezegd dat we zo weinig mogelijk geluidshinder zouden veroorzaken door deze kranen van die bepaalde plaats te laten vertrekken. Om die reden beslisten we om niet te communiceren met de buurtbewoners. En dat is misschien een verkeerde inschatting geweest. We hadden dat blijkbaar toch iets beter moeten beslissen, aangezien er mensen zijn die er last van hebben. Van nu af aan zullen we, in de mate van het mogelijke, een andere toegang gebruiken in de buurt van Groenendaal. Daar zijn geen buurtbewoners aanwezig.”
Shauny Massagé Verheulpen
Een kathedraal van bomen
Wapenstilstand. Vandaag herdenken we het einde van de oorlog. En daar past deze muziek bij en deze beelden van ons Zoniënwoud: een kathedraal van bomen!
Met dank aan Leen Gillis voor deze prachtige foto’s.
Geen enkele boom verkleurt zo mooi in de herfst als de beukenboom, en geen enkel boom speelt ook zo prachtig met het herfstlicht.
Boekenbeurstijd
Vroeger, toen mijn man nog leefde, en nog niet gehandicapt was, gingen wij elk jaar naar de Boekenbeurs in Antwerpen. Elk jaar was het een belevenis, een ontdekkingstocht, zowel in de beurs als om er naartoe te rijden, want telkens weer reden we verloren in Antwerpen.
Het was één van de spijtigste dingen die ik mijzelf moest ontzeggen, maar nu zou er men mij met geen stokken meer naartoe kunnen krijgen en dat dank zij internet.
Ik heb wat afgelezen in mijn leven, zoveel zelfs dat ik nu nog enkel wat lees als ik op zoek ben naar informatie over iets.
Lezen is een bron van weten, veel weten, en ook om een beetje fatsoenlijk te kunnen schrijven. Dat zegde men mij reeds op school. Ik las zoveel dat ze er thuis kwaad om waren, en vonden dat ik nooit als vrouw (!) wat waard zou zijn in mijn huishouden en men mij beschuldigde van luiheid.
Maar lezen is weten, en net zoals schrijven een middel om je te bezinnen, na te denken, bevestiging te vinden, en een hele spannende en leerrijke zoektocht naar wat je wilt en wie je bent, naar kennis en zelfkennis.
De Boekbeurs in Antwerpen duurt een dikke week, en sluit morgen weer de deuren. Ik heb dit jaar vast een paar goede boeken niet gelezen en dat is wellicht jammer. Maar al degene die ik vroeger wel gelezen heb, neemt men mij nooit meer af. Mijn favoriete boeken: De troost van de filosofie, Beter zorgen voor jezelf en natuurlijk De kleine prins.
Aan de trein wonen
Aan de trein wonen zou een pluspunt moeten zijn voor elke buurtbewoner van de spoorweg.
De afgelopen jaren zijn hier in de buurt veel nieuwe mensen komen wonen, uit alle windstreken, en ik herinner me mening gesprek met hen, en dat ze het zo tof vonden om zo dicht bij de trein te wonen. En dat is het ook, tot de miserie begon en zij het reilen en zeilen van de NMBS aan den lijve ondervonden.
Want er moest een Gewestelijk Expres Net komen, dat ons nog vlugger en met meer treinen naar de hoofdstad moest brengen. Het befaamde en ondertussen beruchte GEN. Lijn 161 moest op vier sporen komen.
Het GEN werd in het leven geroepen om de files op te lossen en de milieuproblemen aan te pakken. Eerste einddatum van de werken was 2010. Ondertussen is dat 2027 geworden, als ik goed ingelicht ben. Ik vrees dat tegen dan niemand meer de trein neemt en al lang op de fiets is gesprongen, of zijn wagen trouw is gebleven om in Brussel te geraken.
Het GEN is een miskoop, de zoveelste in België. Een luxe project dat veel geld kost en uiteindelijk alleen maar zorgt voor meer werkgelegenheid en om de slechte cijfers van de werkloosheid naar beneden te halen.
Krasse taal? Misschien wel, maar zo voelt het ondertussen aan. Openbaar vervoer is in ons land een doekje voor het bloeden, dat het bloed helemaal niet stelpt. Het is integendeel een bron van vele frustraties bij veel mensen, die er wel willen van gebruik maken, maar op zeker spelen en toch maar de auto nemen.
Jammer, want ik hou van de spoorweg. En eigenlijk ben ik voorbestemd om hier te wonen, want mijn grootvader die spoorwegarbeider was, vernoemde mij naar een Minervatreintje dat zowel op de baan als op de sporen kon rijden. Hij noemde het een Michelineke. Vandaar dus mijn liefde voor de spoorweg.
De ene bij is de andere niet
Plaats niet zomaar bijenkasten: ‘Vergroot vooral het aantal bloemen’
De Standaard – 09.11.2019
De trend in grootsteden als Parijs en Brussel om extra bijenkorven op te stellen, bijvoorbeeld op daken van gebouwen, heeft een keerzijde. Een teveel aan honingbijen bedreigt de biodiversiteit.
De goede intenties om de bij te redden door bijenkasten uit te zetten, kan haar doel voorbijschieten. In verschillende steden, zoals Parijs, maar ook Brussel, worden bijenkorven of bijenkasten uitgezet om de populatie op peil te houden. Dat kan echter leiden tot een averechts effect, blijkt uit een grootschalig onderzoek van Franse wetenschappers waarover de VRT bericht. ‘Mensen proberen iets goeds te doen, maar we hebben het te goed willen doen. We zijn te ver gegaan.’
Uit het onderzoek blijkt namelijk dat het aantal wilde bijen afneemt als er veel honingbijen uit bijenkasten in de buurt zijn. ‘Op sommige plekken zagen we dat de populatie aan wilde bijen zelfs was gehalveerd’, aldus onderzoekster Isabelle Dajoz aan VRT. De honingbij is namelijk efficiënter in het verzamelen van nectar en is ook actiever. Ook vlinders en kevers verdwijnen door de nieuwe honingbijen.
De oproep van de Franse onderzoekers is dan ook duidelijk: ‘Stop met het neerzetten van bijenkorven. Of nog beter, haal er een heleboel weg.’
Bloemenaanbod
De biodiversiteit staat onder druk in Parijs, maar hoe zit het in Vlaanderen? ‘Ook bij ons worden de wilde bijen bedreigd’, zegt Pieter Vanormelingen, expert van Natuurpunt. De reden daarvoor is niet zozeer het teveel aan bijenkasten. ‘Een aanzienlijk deel van de wilde bijensoorten wordt bedreigd door de teloorgang van bloemrijke landschappen en heide.’ De diversiteit komt onder druk omdat veel open ruimte verdwijnt.
Toch loert ook in Vlaanderen het gevaar voor te veel honingbijen. ‘Ook in Vlaanderen is de honingbij de talrijkste bij. Hij is overal aanwezig. We moeten waken over het aantal bijenkasten. Niet alleen in steden, maar ook in natuurgebieden. Er mogen niet meer dan twee à drie kasten gezet worden per honderd hectare. Ter vergelijking: in Parijs staan er nu twintig kasten per honderd hectare.’
Vanormelingen raadt ook niet aan om zomaar een bijenkast te plaatsen. ‘Honing produceren is een soort van landbouw en imker zijn, is een intensieve hobby.’
Om de populatie wilde bijen te laten groeien moet er ingezet worden op het herstel van de leefgebieden van de bij, zoals heide. Verder is het ook belangrijk om verder in te zetten op het bloemenaanbod in tuinen, parken en wegbermen’, aldus Vanormelingen. Meer groen aanplanten is dus de beste oplossing.
Bijenkast versus bijenhotel
Opgelet: een bijenkast is niet hetzelfde als een bijenhotel, de houten constructies die opgang maken in de Vlaamse tuinen. ‘In een bijenkast zitten al snel 20.000 tot 50.000 bijen, in een bijenhotel huizen maximaal enkele tientallen tot honderden bijen.’ Een bijenhotel plaatsen kan dus zeker geen kwaad. ‘In een bijenkast leven ook enkel honingbijen. Een bijenhotel trekt net solitaire, wilde bijen aan. In elk gaatje kan een bij een nest maken.’
Nog beter dan een bijenhotel plaatsen, is ook om in uw tuin het aanbod bloemen voor bijen te vergroten en verbreden. ‘Als het aanbod bloemen verkleint, gaan de bijen onderling in competitie. Niet alleen de honingbijen met de wilde bijen, maar ook de honingbijen onderling.’ Het gevolg daarvan is dat de honingproductie omlaag gaat. Het is ook belangrijk om heel diverse bloemen te planten. Wilde bijen worden vaak aangetrokken tot zeer specifieke planten.
Niets
Burn-out is in! Ze vallen als vliegen, de ene na de andere valt uit: opgebrand! En ik weet wat het is, en moet er dagelijks voor oppassen. Een paar nachten slecht slapen, en het beestje wordt wakker. (Wat een woordspelingen!)
Daarom laat ik regelmatig de overgordijnen naar beneden, neem enkel de telefoon op als ik kan zien wie het is aan de nummer die op het scherm verschijnt, hou mijn deur op slot, gebaar van krommen haas als er toch gebeld wordt, en enkel wie de boodschappen brengt laat ik mijn rust verstoren.
Geen nieuws volgen op tv, geen kranten lezen, geen discussies aangaan op Facebook, enkel het hoogstnoodzakelijke doen, en verder dik mijn goesting, en dat is al meer dan genoeg.
Dat is ook een voordeel aan alleen wonen, je hoeft met niemand rekening te houden, en je moet enkel je eigen rommel opruimen. Koken doe je waar je zin in hebt, en als je geen zin hebt maak je het je gemakkelijk door bijvoorbeeld een pizza te bestellen. Echte luxe vind ik dat!
Af en toe kan dat allemaal, ik zou zeggen, moet dat allemaal, want zo een hevig beestje als ikzelf verbruikt soms veel te veel energie dan goed voor haar is. En zolang de buitenwereld niet voor ambras zorgt, is dat gerust enkel dagen vol te houden.
En mijn katten doen mee met mij, of is het omgekeerd, en doe ik wat mijn katten doen: niets dus?
Een dagje
Een dagje
met de gordijnen
dicht
en niemand
willen zien.
Een dagje
de wereld
opzij
op zoek
naar rust
in het hoofd
en de storm
geluwd
in het hart.
Een dagje
zonder
onzin
en enkel zin
in niets.
Micheline Baetens – 08.11.2019
De nachtelijke GEN-werken
En de GEN – werken blijven hier maar duren in de Vosdelle, nu ook weer ’s nachts, en voor hoelang weet ik niet, want we worden niet meer verwittigd door Infrabel, en de gemeente gebaart ook van krommen haas.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Gewestelijk_ExpresNet
Hopelijk kan ik ooit schrijven GEEN werken meer. Dit spelletje is nu al bezig van 2011, en begonnen twee maanden na de dood van mijn man. We zijn nu bijna 2020. Als ik nog een tiental jaar leef, zal ik dan enkel rust kennen als ik op het kerkhof lig?
Gisterenavond ben ik gaan vragen aan degene die hier na 22 uur nog heel de tijd de motor van zijn wagen liet draaien, of hij niet besefte dat hier ook nog mensen wonen die willen slapen.
Het was een onderaannemer van Infrabel en hij zei dat ze elke nacht op de sporen zullen werken en hoelang dat dat zal duren kon hij niet zeggen. “Ik ben maar een onderaannemer he,” sprak hij glunderend in een sappig dialect… Hij heeft wel zijn motor stilgelegd…
Iedereen weet dat slaaptekort nefast is voor de gezondheid, en dit is nu al de derde nacht op rij dat onze nachtrust verstoord wordt.
Het einde van de werken is voorzien – volgens de laatste geruchten – in 2027!
Stop de welvaart!
Gisteren werd ik op Facebook bijna van moord beschuldigd omdat ik in mijn tuin een paddenstoel uit de grond had getrokken en de foto ervan op mijn pagina had gezet, met de vraag of deze eetbaar was.
Er is blijkbaar een nieuwe categorie van fanatiekelingen en extremisten ontstaan, de zogenaamde milieuactivisten, die elk sprietje gras, en al wat natuur is, heilig hebben verklaard en gaan redden.Onze welvaart heeft blijkbaar de wereld naar de verdoemenis geholpen, en vorige generaties hebben er gewetenloos voor gezorgd dat het hier niet meer leefbaar is voor onze kinderen en kleinkinderen.
Zullen we eens bekijken hoe we dat kunnen oplossen?
Wel, als onze kinderen en kleinkinderen onze welvaart niet meer willen, omdat dat ten koste gaat van het milieu, dan gaan ze maar net als ik werken op hun vijftiende, gaan nooit op vakantie, maar blijven thuis om te werken, krijgen maar honderd frank zakgeld als ze achttien geworden zijn, trouwen op hun negentiende en huren een oud krot voor vijfhonderd frank in de maand, sparen elke cent die overblijft aan het einde van de maand en blijven de rest van hun leven afhankelijk van de goodwill van anderen en hopen van harte dat ze nooit ziek worden, zodat ze kunnen blijven werken en sparen.
En met wat geluk, valt alles nog een beetje mee!
Geen welvaart, geen luxe, nietwaar, misschien zelfs niet het allernodigste. Gelukkig is dan wel de natuur gered!
Ik weet dus nog altijd niet of mijn paddenstoel al dan niet eetbaar is, terwijl mijn voorouders dat wellicht wel wisten, en dat zonder te googelen.
En hoe goed kent die jonge, protesterende en beschuldigende generatie de natuur? Kennen zijn het verschil tussen een merel en een lijster, een madeliefje en een magrietje, een wesp en een bij…?
Want zoals bij elke relatie moet je eerst kennen, vooraleer je er kan van gaan houden, en dan zowel van de goede als van de slechte kanten, van de voor- en nadelen, want iedere medaille heeft nu eenmaal twee kanten, zo ook de welvaart.
Gelukkig is er voor alles een gulden middenweg, want fanatisme en extremisme heeft nog nooit de problemen opgelost. Integendeel!
Onbetaalbaar
Het belangrijkste in het leven kunnen anderen je niet geven, daar moet je zelf voor zorgen. En anderen voordelen krijg je dan weer gratis en voor niks in de schoot geworpen.
Zoals levenslust, passie, talent, verbeelding, volharding… Of is het toch het leven en onze ervaringen die daar voor zorgen?
Vandaag is het naar het schijnt “Singles Day”. Weer iets uitgevonden om vooral de commerce te doen draaien, want zijn we niet allemaal alleen, en is tevreden zijn met mezelf, je eigen capaciteiten, uitdagingen en je mogelijkheden, niet de eerste vereiste om positief in het leven te staan?
En die dingen kan niemand je gegeven, die heb je ofwel meegekregen van Moeder Natuur, ofwel verworven door op zoek te gaan naar wat je graag doet en wilt, en zijn van onschatbare waarde om het leven met vallen en opstaan aan te kunnen.
Verlang niet constant naar maneschijn en rozengeur, geloof niet in sprookjes, noch in onmogelijke dromen.
Blijf wel verlangen met een grote V, en gebruik het als je dagelijks paswoord om te ontdekken waar je voor in de wieg bent gelegd, want dat is de beste methode om je niet “single” te voelen, en vooral goed voor jezelf te kunnen zorgen.
“Levenskunst”, noemen ze dat. Onbetaalbaar!!!
Dus sta op
Sommigen lopen krom
van eenzaamheid,
met de kramp in hun gelaat
en rond hun hart
omdat het leven
hen aan de kant heeft geduwd
en op de knieën gekregen.
Maar op je knieën
smeek je, kruip je,
word je vertrappeld
en verguisd.
Dus sta op,
recht je rug,
ontspan je vuist
en de kramp in je gelaat.
Zorg dat men naar je kijkt,
en nog eens,
en nog eens,
en nog eens…
Micheline Baetens – 21 oktober 2014