Reinaert van amper een weekje oud tot vandaag, en oma al heel lang heel oud!
Een boterhammeke eten met oma. En het was lekker!
Laat ons hopen (voor Reinaert)
Laat ons hopen
dat er altijd
iemand is
om je op te vangen
als je struikelt,
en op te rapen
als je toch valt,
en als je blijft liggen
iemand om je weer
rechtop te helpen.
Maar vooral
laat ons hopen
dat als er
niemand is
je het toch
alleen aankan.
Micheline Baetens – 30.06.2020
Winkels bereiden zich voor op verplichting mondmaskers: “We vragen het één keer beleefd, dan bellen we de politie”(Het Nieuwsblad)
https://www.standaard.be/cnt/dmf20200710_93926974
Amai, die gaan hun werk hebben!!! Mij zien ze dan niet, want ik weiger ook maar ergens een masker te dragen, en wel omdat ik geloof dat het geen zin heeft, en de situatie niet veiliger maakt.
Waarom het dan nu opeens verplicht is, zal wel heel andere redenen hebben, welke weet ik niet precies, maar ik denk dat het vooral om het grote gelijk draait en de grote ego’s van sommigen. Angst ook, om te falen door het onbekende, en dan maar op zeker spelen.
Of nieuwe verkiezingen, vermits we na haast vijftien maanden nog altijd geen regering hebben, en misschien wil België daarom het omgekeerde doen van Servië, die de maatregelen afzwakte omdat de verkiezingen eraan kwamen, en daardoor in de problemen kwam. Het kan natuurlijk ook zijn, zoals mijn zoon denkt, om de verkiezingen uit te stellen…
Iedere dag wordt er wel één of andere expert wakker met een nieuwe ‘ontdekking’ die alle andere in de grond boort, en dus manifesteert men zich in groep als onwetenden die denken te weten.
Dus neen, ik ga geen masker dragen, nu niet en nooit niet, en om het met die andere soap te zeggen “nergens beter dan thuis”, voor ik dus op mijn gezicht krijg of in een gevangeniscel beland.
Ik weiger dus om dagdagelijks, de laatste jaren van mijn leven, in angst te leven. Ik pas mij aan de situatie aan, maar voor mij is een mondmasker een symbool van de angst voor de dood, en daar wil ik dus niet onnodig mee geconfronteerd worden. Ik wil leven!
Blijkbaar zijn noch de NMBS noch het gemeentebestuur genoeg betrokken partij om hun terreinen te komen maaien.
Dan maar een andere strategie uitproberen:
Er staan hier niet alleen distels, maar ook de fel begeerde en onuitroeibare Japanse duizendknoop, niet kapot te krijgen, en naar het schijnt zeer gegeerd door kasteelheren met parkvijvers. De zaaitjes verspreiden zich heel gemakkelijk…
Samen met de schitterende bloemen van de distels, waarvan wij er hier in de Vosdelle toch veel teveel hebben, mag het gemeentebestuur er gerust een stekje van komen halen.
En omdat we gul zijn, kan ik ook een boeketje Sint Jakobskruiskruid meegeven. Misschien eens een lekker kruidentheetje van zetten…
https://nl.wikipedia.org/wiki/Japanse_duizendknoop
https://nl.wikipedia.org/wiki/Jakobskruiskruid
Op het Sint Jakobskruiskruid vind je de rupsen (pyjamarups) van de Jakobsvlinder.
De natuur is mooi, onkruid inbegrepen, behalve als het al het andere leven overwoekerd.
Ze staan in bloei! Neen het is geen lavendel maar het zijn distels een veld vol, naast mijn tuin. En straks staan die allemaal in zaad, en vliegt dat zelfs tot onder mijn bed, hangt de gevel vol en groeit dat tussen mijn patatten.
Wat hier aan de spoorweg gebeurt is tekenend voor hoe men in dit land de burger behandelt en in de kou laat staan.
Als burger ben ik van goede wil en correct, doe soms nog meer dan van mij verlangd wordt (vrijwilligerswerk), maar burgerzin wordt blijkbaar niet met hetzelfde respect en dezelfde empathie beantwoordt door de overheid en de politiek.
Wij worden aan ons lot en aan de spoorweg overgelaten, en dat een groot deel van ons leven. Nu al tien jaar!!!
Onlangs postte ik op onze Klaagmuur op Facebook onderstaande oproep, gericht aan Eva De Bleeker onze eerste schepen en vervangend burgemeester van Hoeilaart (omdat onze burgemeester het veel te druk heeft in het parlement en met zijn politieke carrière).
Beste mevrouw,
Kan u aub aan de spoorweg vragen om de distels die op hun taluds en gronden groeien te komen afdoen?
Gezien mijn leeftijd kan ik nog met moeite mijn eigen tuin onderhouden en straks krijg ik er ook nog eens al het distelzaad van de omgeving bij.
De distels staan momenteel in bloem, dus ze wachten best niet te lang!
Mijn buren en ik zullen u eeuwig dankbaar zijn,
Micheline
Binnenkort zijn er terug nachtelijke werken en rekent Infrabel weer eens op ons begrip voor de hinder. Het is zomer, en dus zullen we maar weer eens een tijdje met de ramen dicht moeten slapen, ondanks de warme temperaturen.
En altijd weer proberen we er het beste van te maken. Maar ook altijd weer is het een strijd om begrip van de andere zijde te krijgen en om correct behandeld te worden. Je zou voor minder al eens onder de trein springen, dan zijn die eeuwigdurende werken toch nog voor iets goed geweest…
Mijn straat
is geen gewone straat,
maar de Vosdelle,
waar de vos
koning is
en de bewoners
zijn onderdanen.
Mijn straat
is waarlangs
spoorlijn 161 loopt,
en waar de trein rijdt
of niet rijdt,
en waar spoorwegwerken
eeuwig duren.
Mijn straat
aanvaardt geen sluipverkeer
en sluikstorten,
maar wel honden en katten,
ratten en muizen,
en schapen en bokken
uit verre landen.
Mijn straat
is een internationale
en creatieve straat,
met schilders en dichters,
met mensen van hier
en steeds meer
uit verre landen.
Mijn straat
is waar onze kinderen
zijn opgegroeid en uitgeweken,
en waar de eerstelingen
elke dag
een beetje ouder worden,
en uiteindelijk zullen sterven.
Micheline Baetens – 18.10.2019
Eerst negen maanden in de buik van de mama en nu al negen maanden onder ons, energiek, blij en gelukkig: Reinaert!
In het huis achterin op de foto ben ik opgegroeid.
Morgen ga ik terug
Ik ga morgen
terug naar
mijn biotoop,
die aan
de IJse ligt,
en waar
al mijn schone
meisjesdromen
werkelijkheid
werden.
Waar de lelijkheid
van mij bestaan
zich verstopte
in het hoge riet
en de schoonheid
van de IJsebroeken
bij valavond
net niet verzonk
in het diepe,
donkere water.
Morgen
ga ik terug,
en dan wordt
het leven,
met zekerheid,
weer een sprookje.
Micheline Baetens – 22.06.2020
Op stap met David.
De IJse
Tegenwoordig passeert in de media een stoet van experten, en ze hebben allemaal het grote gelijk op zak!
Zelfs over onze gezondheid lijken ze meer te weten dan wijzelf, terwijl 90% van een diagnose door de patiënt zelf kan gesteld worden, tenminste als de dokter de zieke laat uitspreken en naar zijn patiënt luistert, want de juiste diagnose wordt meestal gesteld in samenspraak tussen die twee.
Een goede dokter kent en gelooft in dat mechanisme en de tijd van betutteling lijkt gelukkig voorbij, en zo niet, zoek dan maar best een andere dokter!
Gisteren zag ik een mooie film hier: Médecin de Campagne. Ze zullen nog wel bestaan die plattelandsdokters die door weer en wind kilometers rijden om hun patiënten te bezoeken, maar vermist er steeds minder en minder platteland is, zal dit soort dokters ook wel een uitstervend ras zijn, zeker in onze contreien.
Experten, ja die bestaan nog, omdat ze lang gestudeerd hebben en zich in iets gespecialiseerd hebben, maar of ze zich ook rekenschap geven dat hun expertise niet altijd de meest adequate oplossing is om de problemen van de mensen aan te pakken, dat betwijfel ik wel een beetje.
Dat hebben we immers gezien, en aan de lijve ondervonden tijdens deze coronacrisis. De wereld van de gewone man en vrouw staat niet beschreven in hun leerboeken en ligt ook ver van hun bed. Bovendien is ook niet elke expert empathisch en psycholoog genoeg om die alledaagse leefwereld te analyseren. En als dan ook nog de politiek zich met situatie moeit, is de aanpak al helemaal onrealistisch.
Experten
Iedereen
weet iets
van iets,
maar niet alles,
omdat niemand
alles weet
van iets.
Micheline Baetens – 20.06.2020
(Met dank aan corona voor de inspiratie)
Waarom zeggen ze tegen mensen die een depressie hebben: “Je moet er tegen vechten”, en waarom ook datzelfde niet tegen mensen met een maagzweer of een gebroken been?
Mensen met een depressie hebben net als iedereen medicatie en verzorging nodig, net zoals bij elke andere ziekte. Want depressie is dus een ziekte, en niet iets karakterieel! En wees gerust gevochten hebben ze al lang genoeg, vaak veel te lang.
Zullen we eens tegen mensen met kanker zeggen, dat ze er tegen moeten vechten? Natuurlijk niet, wel tegen mensen met een depressie ook niet, want dat is ook een ziekte die je overkomt en waar je niet om gevraagd hebt.
Maar blijkbaar denken veel mensen dat nog, dat het aan de persoon zelf ligt, en vaak moeten die zich dan ook nog schuldig voelen en zich afvragen: “Wat doe ik verkeerd? Waarom ben ik zo zwak dat ik dit niet kan overwinnen?” Terwijl ze vaak juist veel te lang, veel te sterk en te veeleisend voor zichzelf zijn geweest.
Zopas weer iemand aan de lijn gehad die al anderhalf jaar vecht. Gelukkig nam ze nu het initiatief om zich te laten bijstaan en naar een oplossing, én hopelijk de verlossing, te zoeken!
Ik hoop dat ik als ervaringsdeskundige kan helpen. Ik kan haar in elk geval vertellen hoe ik het doe, en waarmee en door wie en wat ik geholpen werd en wordt. We hebben afgesproken dat we er zondagnamiddag , bij een gezellige kop koffie, er eens uitgebreid gaan over praten, want praten helpt!
Als je een papa hebt uit de duizend dan moest die vandaag op Vaderkensdag gevierd en verwend worden. En dat deed Reinaert met verve en voor de eerste keer!
De cadeautjes had hij in de crèche gemaakt en oma had er voor gezorgd dat hij zijn mama en papa kon trakteren op een glaasje cava.
Vaders van weleer
Je ziet ze niet,
maar ze zijn er nog,
de vaders van weleer.
Ze zijn aanwezig in het huis
en in elke struik van de tuin,
in je daden en gedachten,
en in elk plan voor de toekomst.
Hun invloed is onuitwisbaar
en als je tot hen praat
zullen ze je antwoorden,
want je blijft voor altijd
het kind van je vader.
Micheline Baetens – 08.06.2018
