Volgende maand word ik 71. Beter was geweest 17, want dan moet een mens zich veel minder zorgen maken over zijn of haar gezondheid.

Gisteren is de dokter een drietal buisjes bloed komen aftappen en vandaag belde hij mij de uitslag van het onderzoek.

“Alles is prima, het kan niet beter: de lever, de nieren, de suiker, de cholesterol – zelfs teveel goede cholesterol.”

Ja, dat ben ik dan weer, altijd moeten overdrijven, altijd te hevig, ook in mijn best te doen. Nu mijn hoofd nog in orde krijgen en ik kan er weer voor een paar jaar tegenaan gaan.Gisteren kreeg ik ook een slaappil voorgeschreven, want goed slapen blijft de laatste tijd een probleem. Vroeger was dat het eerste teken van een dreigende depressie, maar dit keer is het anders. Ik lig niet te piekeren in bed, maar ben gewoon klaar wakker, en het lijkt of mijn brein ook ’s nachts wil creatief blijven.

Volgende week vrijdag heb ik een afspraak met dokter Denayer, de psychiater waar ik zo’n dertig jaar geleden bij terecht kon voor mijn eerste depressie. Eens horen wat hij hierover kan vertellen, want ik wil vooral niet verslaafd geraken aan medicatie.

Ondertussen bestrijd ik ook de sleet en stijfheid op en van mijn spieren en botten, met een knappe kinesist, die mij terug leert lopen – of minder ambitieus gezegd – terug leert stappen, want soepel bewegen is ook een probleem geworden.

Afin, we doen wat we kunnen, en dat zo lang we kunnen. Zeventien komt niet terug, maar een leeftijdsgetal is dan wel te zien aan de buitenkomt, maar van binnen is er nog helemaal niets veranderd. Integendeel, zelfs verbeterd en regelmatig gerenoveerd!

Uitslag bloedonderzoek:
“prima, het kan niet beter, alles is perfect, zelfs teveel goeie cholesterol”.
“Bedankt, dokter !”
Nu dat hoofd nog!!!