“Het is nooit te laat om te worden wie je had kunnen zijn.”
Dit komt uit de film “Away From Her”, die ik zopas gezien heb, en voor mij is dit een waarheid als een koe.
Er worden in die film nog wel meer zinnige dingen verteld, zoals: “Je weet nooit hoe de dingen gaan lopen.” En ook dat is waar.
Weinig van wat ons overkomt hebben we zelf in de hand. Als je merkt hoe mensen op het einde van hun leven toch totaal iemand anders kunnen worden, en totaal nieuwe dingen gaan doen, omdat ze Alzheimer krijgen, besef je hoe weinig je je eigen leven in de hand hebt.
Zelfs dement worden mensen verliefd op iemand anders dan de man of vrouw waar ze de helft van hun leven mee getrouwd zijn geweest, en ze gaan zich onthechten, om zich aan een totaal onbekende dan wel weer hechten. Ze beslissen dat niet eens zelf, hebben het niet in de hand, maar worden gedreven door iets dat buiten hun eigen wil ligt, die ze schijnbaar niet meer hebben.
Of toch, heb mensen nog wel zoiets als een wil, een verlangen, een gedrevenheid, ook al speelt hun brein dan de baas over het vermogen om zelf beslissingen te nemen?
Een prachtige film, en ook een prachtig liefdesverhaal. Hoe mensen tot het einde hunner dagen, trachten om elkaar gelukkig te maken, door elkaar los te laten en toch gehecht te blijven.

Liefde stopt niet op bevel! Als het liefde is geraak je nooit iemand kwijt waarvan je houdt. Dan kent liefde geen tijd, en geen nu en later, ze is.

Natuurlijk

Natuurlijk
hou ik nog
van die man.

Wat moet ik
anders
en hoe kan ik
dat dan?

Micheline Baetens – 03.09.2018