Dit weekend waarschijnlijk de laatste zomerdagen, zegt men, maar niet getreurd, het was in veel opzichten een rotzomer.
Vooral augustus 2018 was een maand om zo vlug mogelijk te beëindigen en te verwerken.
Nog een weekje te gaan, met donderdag eindelijk een afspraak met de psychiater, want ik moet dringend eens alles wat er de laatste tijd gebeurd is op een rijtje kunnen zetten.

Bij alles wat mij overkomt weiger ik mij echter als een slachtoffer te gedragen, en anderen de schuld te geven.
Je leeft nu eenmaal onder mensen, en daarbij kan alles anders uitpakken dan je gewild had. Het risico dat het misloopt is veel groter, dan de kans dat het allemaal uitpakt zoals je het had gewild.
Wil je niet gekwetst en teleurgesteld worden door mensen, sluit je dan af van de wereld, kruip in een glazen torentje, want geen van de personen die je tegenkomt op je pad houdt de belofte in dat ze ook willen en gaan doen wat jij verlangt. Ook al beweren ze van wel!
Kan je dan niemand vertrouwen? Toch wel, maar het blijven maar mensen, en die zijn kwetsbaar, die ontbreekt het soms aan moed en kracht om tot een goede einde te brengen wat ze je beloofd hebben. Soms ontbreekt het ook jezelf aan moed en kracht. Daar moet je altijd en overal rekening mee houden.
Maar hen of jezelf dat verwijten en schuldigen zoeken is verloren energie en brengt je geen stap korter bij je doel. Vaak is loslaten en opgeven de enige mogelijkheid.
Wel heel erg moeilijk hoor, en pijnlijk. Maar je daarbij en daardoor tot slachtoffer degraderen is jezelf onwaardig! Je hebt gespeeld, en je hebt verloren, maar daar kan het spel niet aan doen, of beter – en dit keer in mijn geval – daar kan de liefde niet aan doen.
Dus volgend jaar een andere en betere zomer, en ondertussen hopelijk genieten van een alles relativerende herfst.