Je zou vandaag drieënzeventig geworden zijn, en je hebt al zoveel gemist, en wij jou al zolang.
Je moeder vertelde altijd dat de kerselaars bloeiden toen je geboren werd, het was volop lente, en misschien kwam het daardoor dat je zo’n optimistisch kind en positieve mens was. Moedig ook, heel moedig, en koppig, niet van zijn stuk te brengen.
Na acht maanden merkte men nochtans dat er iets scheelde, dat er iets niet helemaal in orde was. Het was diabetes, je metgezel voor de rest van je leven.
Maar je liet die valse vriend geen meester over je spelen, je was immers een ram die zich op elke rots, hoe ongemakkelijk ook, staande kon houden.
Je deed het veel beter dan de meesten van ons, ondanks het feit dat het steeds zwaarder werd, en die sluipmoordenaar je lichaam aantastte en verwoeste.
Maar eerst zou je leven, volop, net als ieder ander. Je zou gaan werken zonder ooit echt ziek te zijn, je zou trouwen en een zoon krijgen, die alles na-aapte wat zijn vader deed, en je zou de dokters verbazen, en je zou een tevreden mens blijven, ondanks het feit, dat je steeds meer en meer moest afgeven.
Toen je voor de zoveelste keer het ziekenhuis in moest, was het een longontsteking, die je dit keer liggen had. Zes jaar ervoor had je al een been moeten afgeven, en was je hart stevig onder handen genomen geweest, en dit keer sneed men ook nog eens je adem af.
Maar we hadden nooit gedacht voorgoed, toch was het zo, het was voorbij, dat leven van dat vrolijke kind, dat begon in één van de mooiste naoorlogse lentes.
Gelukkig heb je het niet beseft, en dat is een troost, want je zou het waarschijnlijk niet aanvaard hebben, en je met je hele lijf verzet hebben, zoals je dat je ganse leven gedaan had, tegen die ziekte waar je had mee moeten leren leven.
Maar je bent er nog hoor, nog elke dag, in onze gedachten en in ons hart, en we houden je in eren!