Deze namiddag lekker relax zitten babbelen met mijn zoon, zo’n twee uurtjes over de toekomst en over onszelf en over wie ons lief is.
En we hebben ook weer eens goed gelachen, want het is toch zo een droge humorist mijn zoon!
Toen ik zei dat ik bij het afkicken van de antidepressiva de indruk had dat mijn voorhoofd van ene kant naar de andere schoof, verzekerde hij mij dat dat ook werkelijk te zien was.
En toen ik beweerde in al mijn hoogmoed dat de Vosdellestraat hier na mijn dood wel mijn naam zou krijgen, als befaamde plaatselijke dichteres, antwoordde hij, dat ze hier zelfs een straatje zullen bijmaken, en dat zullen ze dan het Knipoogsteegje  noemen, wegens mijn knipooggedichten.
Het is een zotteke, mijn zoon. Complimentjes geeft hij bijna nooit, maar soms zitten ze wel verpakt in zijn humor.
We hebben mekaar altijd goed verstaan en mijn man zei altijd dat we twee handen op één buik waren, niet tussen te komen, en altijd van hetzelfde gedacht.
Is waar, en is gelukkig nu meestal nog zo, al zijn de rollen wel af en toe omgekeerd, en luister en leer ik eerder van hem. En we hebben gelukkig ook nog altijd dezelfde humor en een onverbreekbaar vertrouwen in elkaar.
We zien elkander graag, onvoorwaardelijk!