“Een depressie kan het zand zijn dat de parel maakt.” Dixit: Joni Mitchell
Zo voelt het soms inderdaad aan. En het heeft nogal geschuurd bij mij! Of ik er een parel door geworden ben is misschien wat overdreven, maar ik ben er in elk geval beter van geworden.
“Altijd en overal het heft in eigen handen houden”, dat is dan mijn gouden raad. Niet altijd gemakkelijk, en het is vaak eenzaam, want veel vrienden maak je zo niet, maar je verliest er wel nooit je beste vriend door, namelijk jezelf.
Natuurlijk moet je af en toe water bij de wijn doen, maar dat doe je dan bewust en uit vrije wil, om jezelf te beschermen, en niet om anderen te plezieren, of omdat je wilt geaccepteerd en beloond worden, of aandacht wilt krijgen.
Hoe ouder je wordt, hoe vlotter dat gaat, zowel het ene als het andere. Het lijkt een automatisme te worden, je zou eigenlijk niet anders meer kunnen. Daarom is het momenteel ook zo vervelend dat een stuk van die vanzelfsprekendheid geblokkeerd is door die gebroken arm, waardoor ik minder vrij ben.
Je gezondheid is uiteindelijk je grootste vrijheid, en dat besef ik weeral eens maar al te goed. Niet je leeftijd, niet je omgeving, niet je status, noch je auto zoals idioten nog altijd beweren, bepalen je vrijheid, maar je geestelijke en lichamelijke toestand, daar hangt het van af, wat je al dan niet vermag en aankunt. Zorg dus altijd heel goed voor jezelf!
