Eerste ontmoeting

Het onverwachtse van de dag zo onverwacht
In een ogenblik sta ik oog in oog met jou
Een gulle lach zegt ?jij bent het, dat kan niet missen?
Je kraag omhoog tegen de avonds winterkou

Geen moment een gevoel van het onbekende
Het is moeilijk te beschrijven
De avond brengt ons naar de stad
Net voor de laatste trein vraag je of ik wil blijven

De tijd gaat zo snel voorbij die avond
Jij bent leuk denk ik ineens heel zacht
We drinken, dansen en lachen door de tijd
We genieten tot diep in de nacht

De lichten gaan aan, de mensen naar huis
Is de dag in het einde beland
Houdt het hier dan op buiten op een koud pleintje in de stad
Maar dan ineens pak je mijn hand

Van boven glimlachen de sterren op ons neer
Ineens lijkt de nacht niet meer zo koud
We praten de hele weg naar huis
Terwijl je mijn hand in de jouwe houdt

In bed kruip je dicht tegen me aan
Jouw hoofd op mijn schouder je ademt zacht
Je komt wat dichter tegen me aanliggen
Ik bekijk je stiekem in al je pracht

Je wordt weer wakker van je slaap
Dit gevoel had ik nooit verwacht
We zoeken elkaar en vinden elkaar
De eerste kus, teder en zacht

Na een tijdje val je tegen me aan in slaap
Je houdt me stevig vast
Je hoofd ligt te rusten op mijn borst
Gewoon omdat het past

En als ik zeker weet dat je slaapt
Zodat je me zeker niet verstaat
Fluister ik hoe mooi je bent
Terwijl jij slaapdronken tegen me praat

Je bent zo mooi als je slaapt tegen me aan
Ik val in slaap met jou in mijn gedachten
Word wakker terwijl je hand de mijne zoekt
De ochtend moet nog maar even wachten

The poet

…zag jij misschien

…zag jij misschien dat ik naar jou,
dat ik je zag en dat ik zag hoe jij
naar mij te kijken zoals ik naar jou
en dat ik hoe dat heet zo steels,
zo en passant en ook zo zijdelings –
dat ik je net zo lang bekeek tot ik
naar je staarde en dat ik staren bleef.
Ik zag je toen en ik wist in te zien
dat in mijn leven zoveel is gezien
zonder dat ik het ooit eerder zag:
dat kijken zoveel liefs vermag.

Joost Zwagerman

Volgens mij moet je de ideale man in Limburg gaan zoeken. Want een Limburger is gevoelig, hartstochtelijk, heeft een licht Calimero gehalte – wat voor empathische vrouwen een hele uitdaging is – is wat wereldvreemd – dus gene gewone – spreekt zacht en zangerig, is eigenzinnig en op en top romantisch. Een echte aanrader dus!
https://www.youtube.com/watch?v=obMEasZr5N8
En om het gevoelige, hartstochtelijke, eigenzinnige en romantische van de Limburgse man te illustreren was er destijds toch die jonge ‘Tijl van Limburg’, die ik nooit vergeet.
Zijn echte naam was trouwens Mario Roymans. Een jongeman die net als de sage van “Tijl Uilenspiegel” tot mijn verbeelding sprak.

https://www.youtube.com/watch?v=wWLcn2OU-BM

Mario Roymans (Nerem (België), (14 juli 1950 – 5 januari 1979) werd onder de schuilnaam Tijl van Limburg bekend omdat hij het schilderij De Liefdesbrief van Johannes Vermeer stal. Hij vroeg vervolgens 200 miljoen frank losgeld voor de hongerende kinderen in Oost-Pakistan (het hedendaagse Bangladesh).

De Liefdesbrief van Johannes Vermeer

Op 23 september 1971 ontvreemdde de toen 21-jarige Roymans het doek De Liefdesbrief van Vermeer uit het Paleis voor Schone Kunsten in Brussel. Het doek werd tentoongesteld op een expositie over Hollandse meesters en was in bruikleen van het Rijksmuseum in Amsterdam.
Roymans had zich bij sluitingstijd laten opsluiten in een elektriciteitskast en probeerde ’s nachts het schilderij te stelen. Het schilderij zat echter goed vast aan de muur. Bij een tweede poging besloot hij vervolgens om met een aardappelschilmesje het doek los te snijden uit de lijst. Het doek verborg hij eerst bij hem thuis, om het nadien te begraven in een bos. Toen hij die avond op de kermis was en merkte dat het regende, groef hij het doek weer op en nam het weer mee. Roymans werkte in een café-restaurant, waar hij ook sliep. Op zijn kamer verborg hij het doek onder zijn matras in een kussensloop.
Via de pers eiste hij, onder de schuilnaam ‘Tijl van Limburg’, 200 miljoen Belgische frank losgeld. Dat geld moest gestort worden ten voordele van de vluchtelingen van de burgeroorlog in Oost-Pakistan (het huidige Bangladesh).

Arrestatie

Op 6 oktober 1971 belde Roymans vanuit een tankstation in Hasselt met zijn eisen naar het BRT-radionieuws. Hij werd live doorgeschakeld in het journaal van 13.00 uur waar hij zijn verhaal deed. Op het prikbord van de bibliotheek van Hasselt had hij een envelop achtergelaten met daarin een krantenpapier waarop hij de exacte lijnen van het doek had weergegeven. Deze envelop was bestemd voor een journalist van Le Soir en zou dienen als bewijs.
Het gesprek dat Roymans voerde met de BRT werd gehoord door de uitbater van het benzinestation die de politie verwittigde. Na een achtervolging werd Roymans ingerekend in de koestal van de abdij van Herkenrode. Het doek werd teruggevonden onder de matras in de kamer van Roymans.
Na de arrestatie kreeg ‘Tijl’ de publieke opinie aan zijn kant. Er werden petities opgezet voor zijn vrijlating, en er ontstonden spontane acties ten voordele van de vluchtelingen van Oost-Pakistan.
Roymans werd veroordeeld tot twee jaar cel, waarvan hij zes maanden effectief uitzat in de hulpgevangenis van Leuven. Zijn advocaat was Leo Goovaerts uit Brussel, die later VLD-senator en -penningmeester werd.
Het doek werd volledig hersteld, ook al waren er enkele kunstenaars die vonden dat het niet gerestaureerd moest worden. Het is nu weer te zien in het Rijksmuseum in Amsterdam.

Dood

Na zijn vrijlating trouwde Roymans en kreeg hij een kind, maar zijn huwelijk liep op de klippen en hij kreeg last van zware depressies. Op tweede kerstdag 1978 werd de man, meer dood dan levend, gevonden in zijn auto langs een weg in de buurt van Luik. Tien dagen later, op 5 januari 1979, overleed hij op 29-jarige leeftijd. Volgens de vaststellende geneesheer stierf hij als gevolg van inwendige bloedingen, ook al waren die bloedingen al genezen op het moment van overlijden.
Roymans ligt begraven op het oude kerkhof van Nerem (Tongeren), het negende graf in de elfde rij. (Bron: Wikipedia)

Voor mij was die ‘Tijl van Limburg’ destijds een held, maar ik heb nooit geweten dat zijn leven zo dramatisch was en wat er uiteindelijk van hem geworden is. Maar hij is wel een bewijs dat ik het bij het rechte eind heb, wat de Limburgse man betreft!
Maar waarom vertel ik dat nou?  Wel omdat ik dinsdag bezoek krijg (al dan niet met een liefdesbrief?!), en eens benieuwd ben of dat wat ik al wist weer eens bevestigd wordt.

https://www.woestijnvis.be/nl/producties/tijl-van-limburg/
http://www.tv-visie.be/inhoud/belgie/documentaire-van-stijn-meuris-over-tijl-van-limburg-op-canvas_39809/

De liefde is onverklaarbaar

We rationaliseren de liefde. We denken de liefde te begrijpen, we denken te weten hoe we zelf liefhebben en hoe anderen ons liefhebben, en we denken zelfs te weten wie we gaan liefhebben. Toch is dat onzin. Je kan alle voorkeuren die je hebt op een rijtje zetten, maar als je dan gematcht wordt met iemand die daar precies aan voldoet, kan aantrekkingskracht volledig achterwege blijven. We hebben geen controle over van wie we gaan houden. En we weten uiteindelijk niet precies waarom we voor iemand vallen. Wat als er iemand voor je staat wiens naam je nog niet weet, je weet nog niet wat hij doet, hij heeft misschien een buikje wat je niet wilde, en hij is misschien veel te oud, en tóch kan je als een blok voor iemand vallen.

We kunnen ook dwalen over hoe anderen ons liefhebben en de inschatting van hoe anderen ons zien. We kunnen het mishebben.

We hebben voorstellingen van hoe de liefde er uit moet zien, maar het leven kan altijd anders lopen. Als de liefde niet voldoet aan de blauwdruk die we ervan hebben, vinden we de liefde mislukt. Een onvoltooide, onbeleefde liefde is niet minder liefdevol. Misschien zijn we te streng voor de liefde, en is de liefde een onvolmaaktheid. De liefde en de dood zijn breukmomenten in het leven. Er is een voor en een na: een voor van toen hij nog leefde, of nog niet in je leven was. De liefde kan levensveranderend zijn.

Filosoof Alicja Gescinska
De lenige liefde (4)

Middenin de vlakte van juli
kwam ik je tegen. Ik woon hier, zei je.
Ik keek naar de bloemen. Ja, dat zie ik,
zei ik, en waar leerde je de kunst
om niet lang te duren? Ook hier, zei je.

Je was lenig; en je woorden waren zo
doorschijnend, ik kon je er helemaal
door zien.
En daar lag ik al in het gras
en wat hield ik in mijn hand?
Een oortje, waarin het lange woord
‘lieveling’ uitgoot, zonder morsen.

Herman de Coninck

Er heeft zich vandaag weer iemand onder de trein gesmeten. Ja, ik zeg het zo, want zo gebeurt het ook daadwerkelijk, je bent zo wanhopig dat je je eigen weggooit! Het is het zoveelste slachtoffer van een maatschappij die sommige mensen geen ander alternatief kan geven.
Vorig jaar in juli was er ook een soortgelijke zelfdoding in Groenendaal. Elke zomer hou ik letterlijk mijn hart vast, er gebeurt altijd wel iets aan die spoorweg. Als het geen spelende kinderen zijn die ongewild onder een trein terecht komen, is het een wanhoopsdaad. Het station van Groenendaal is trouwens een heel onveilig station, door de werken waar maar geen einde aan komt.
https://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20140727_01193381?fb_action_ids=10202404049521907&fb_action_types=og.recommends

Het slachtoffer was dit keer in een vijftiger, drie kinderen, een vrouw,…een drama. Iedereen kent iedereen in een dorp, maar op zo’n ogenblikken kan er weinig getroost worden, omdat het allemaal zo onbegrijpelijk. Hierbij heb je werkelijk professionele hulp nodig.Waar zal het dit keer, bij deze man, fout gelopen zijn? Wat was er teveel, of wat was er te weinig? Het kan van alles zijn, we weten het niet, maar zolang één mens zelfmoord pleegt, faalt de maatschappij, dan hebben wij allemaal tekort geschoten.
“Wat erg voor de nabestaanden”, zegt men bij zelfdoding, alsof het slachtoffer zelf dat voor zijn plezier gedaan heeft. Neen, in de eerste plaats is het heel erg voor de radeloze persoon zelf, die dit de enige oplossing vond. Het getuigt van weinig empathie voor het slachtoffer. Je zegt dat toch ook niet als iemand sterft aan kanker.
En wij, wij hebben weer eens gefaald, zoals ik al zei…

https://www.youtube.com/watch?v=gIy7c18fagA

SCHULDBEKENTENIS

Ja, ik geef het toe, ik beken het openlijk:
mijn lichaam was altijd een toren zonder uitkijk.
Ik heb hem steen voor steen in folianten gepend
ik heb mij geplooid naar de tijd en de trend.

De stenen die ik uit de wand verwijderd heb
zijn de woorden waar ik dit gedicht mee schep;
ik kijk naar de wereld waarin gij woont
en al zie ik onscherp en ben ik vreselijk stoned

er is iets dat mij niet ontgaan kan:
mijn toren is gebouwd in mijn eigen toren.
Ik weerhield mijn lijf niet in de groei tot man
maar ik zaag geduldig aan de pijlers die mij schoren.

Het lijkt niet erg duidelijk misschien
mijn keel snoert dicht en mijn tong heb ik gebroken
toen ik spreken leerde. Ik heb niemand ontzien.
Ik ben de wereld, in mij is onstuitbaar de doodsbloem
ontloken.

Jotie T’Hooft