Hof van Eden

Zij wil over het muurtje gluren
waar de appelbomen bloeien.
Zij zet haar sandaal in mijn gevouwen handen
maar schiet naar beneden.

Zacht als een hondesnoet
is het tussen haar benen
warm en klam, voor ik loskom
uit mijn gebeden.

Herman Leenders

Wat een heerlijk sensueel en lekker ondeugend gedicht! Ik wou dat ik het zelf geschreven had, maar dat is zo met alle gedichten die ik mooi vinden. En dat zijn er heel veel!

Dikke mensen

Dikke mensen weten alles van de liefde,
tot in de meest verloren uithoek van hun lijf,
de catacomben van hun vlees.

Hun buik is buitenland waarin zij wonen,
aldoor verlangend naar de slankste tailles
die hen doen watertanden als gebak.

Er is geen mens oprechter droef,
zo goedlachs treurig in die afgelegen balg,
die verre tenen en die bolle billen,

alsof zij slechts uit overschot bestaan:
zo’n kleine honderd kilo niets
die niemand ooit zal willen.

Luuk Gruwez

Dit is mij op het lijf geschreven! En ik ben dan ook nog eens veel te klein, dus een klein overschotje maar!

Een leven vol poëzie, lijkt het wel dezer dagen. En ook vol muziek!
Weer veel mooie dingen mogen horen dank zij de allerliefste muziekliefhebber die ik ken, en ik sla ze allemaal op, op deze website, want het zijn pareltjes, die ik wil bewaren. Dan kunnen mijn eventuele kleinkinderen er later ook nog naar luisteren, naar de muziek van hun verliefde oma!

https://www.youtube.com/watch?v=ACVAg76Y5P0&feature=youtu.be

https://www.youtube.com/watch?v=46cSksKVzzs&feature=youtu.be

https://www.facebook.com/Elmurodepinkfloyd/videos/850313345152846/

Wat een verwend nest ben ik toch!

Ik zou dit jaar vijftig jaar getrouwd zijn geweest.
Via de website van de gemeente krijg ik regelmatig de foto’s van de huwelijksjubilarissen doorgestuurd, en daar heb ik altijd gemengde gevoelens bij, en ook heel veel vragen.
Zijn die nu vijftig, zestig jaar, of nog langer bij elkaar gebleven omdat ze samen zo gelukkig zijn, of hebben die het enkel maar zolang uitgehouden bij elkaar?
Toen mijn ouders hun vijftigjarig jubileum vierden, en de burgemeester en de schepenen aan huis kwamen om hen te feliciteren, ben ik niet willen gaan. Mijn zuster was daar met haar kinderen, maar ik heb gezegd dat ik aan die komedie niet wou deelnemen.
In de eerste plaats omdat ik vind dat een schepencollege, en al zeker niet dat belachelijke koningshuis, daar op hun plaats bij zijn. Ik zie immers niet in waarom de staat en de koning ons zouden moeten vieren en feliciteren voor iets waar zij totaal niets mee te maken hebben, en uitsluitend privé is.
En ten tweede omdat ik wist wat voor een leven mijn moeder en vader als gehuwd paar samen gehad hadden. Over dat laatste wil ik niet uitwijden, maar ik kan jullie verzekeren dat er meer geruzied werd dan liefgehad.
https://www.youtube.com/watch?v=GhIs2gD28v0
Natuurlijk was mijn vader niet content dat ik niet wou komen, maar ik kon het echt niet opbrengen! Maar hij heeft dat goed gedaan, lachend en glunderend op de foto’s, naast zijn zieke vrouw, waar hij toch zo goed voor zorgde, maar die hij toch wel een paar keer, tijdens haar jongere en betere jaren, in het zothuis heeft gekregen.
Ben ik dan tegen het huwelijk? Helemaal niet! Maar wel tegen een “schijnhuwelijk”, waar er nog enkel wrok en rancune overblijft, en waar intimiteit en zorgzaamheid al lang uit verdwenen zijn.

https://www.youtube.com/watch?v=EFJ7kDva7JE&feature=youtu.be
En dat vieren van jubilarissen, dat mogen ze nu eindelijk ook eens gaan afschaffen! Een relatie is geen wedstrijd die je kost wat kost moet uitlopen, maar een verbondenheid tussen twee mensen, waar niemand anders zaken mee heeft, en zeker al niet een overspelige koning die zijn eigen dochter weigert te herkennen!

Ik feel a thunder in my heart… ik zou het niet beter kunnen omschrijven. Hopelijk hou ik dit vol, en vooral hopelijk houdt mijn hart dit vol, want op mijn leeftijd!
Ik heb nog nooit zoveel naar muziek geluisterd als de laatste tijd, en geen liedjes uit de oude doos, zoals je zou verwachten van een wat oudere persoon.
Geen nostalgie, maar passend bij wat ik momenteel beleef, en zo enorm ongewoon is, dat ik blij ben dat anderen dat ook ooit moeten gevoeld hebben, want anders hadden ze er immers geen liedjes over kunnen maken.
https://www.youtube.com/watch?v=xqwPmj54i-s
En wat zo wonderlijk is, is dat het lijkt of die songs mij op lijf geschreven zijn. Ik hoef het dus niet zelf meer te beschrijven, het is allemaal al eens gezegd, en ook nog op prachtige muziek gezet.
Vroeger waren het vooral boeken en dus schrijvers, die verwoorden wat ik dacht en voelde, en nu is daar dus de muziek, die mij helpt de dingen te begrijpen en te aanvaarden.
Als je dan ook nog een vriend hebt die een wandelende muziekencyclopedie blijkt te zijn, kan het niet anders of hetgeen je beleeft brengt de zonnigste klanken in je hart (weer) tot leven!
https://www.youtube.com/watch?v=xqwPmj54i-s

Een psychiater is geen magiër die de problemen voor jou gaat oplossen, want dat denken dus veel mensen, en soms kom je na een sessie overstuur, boos, verdrietig en met nog veel meer vragen buiten dan dat je er binnen bent gegaan.

https://www.youtube.com/watch?v=mzzagKTaZTo

Een psychiater is ook geen graafmachine, graven doe jezelf. En ook geen zielenknijper, want je ziel kan alleen jijzelf bloot leggen, en knijpen doe je ook zelf, en dat kan vreselijk veel pijn doen, maar het verlost je wel van de overtollige bagage die je parten blijft spelen.
Ik kon op mijn veertigste, toen ik mijn eerste depressie kreeg, de schuld aan mijn omgeving, mijn jeugd, mijn dierbaren, blijven geven, maar ik was een volwassen vrouw, en geen kind meer, dus moest ik reageren als een volwassene en mijn eigen verantwoordelijkheid nemen.
Was die depressie dan mijn eigen schuld? Neen, natuurlijk niet!
Alhoewel, had ik mij eerder kunnen verzetten en niet zo hard mijn best had gedaan om iedereen ter wille te zijn, had ik er misschien geen gekregen…
Elke toestand die niet bij je past en je gemoedsrust verstoort, moet je als volwassene onder ogen durven zien, en daar dan iets aan proberen te veranderen.
Dat lukt niet altijd, en zeker niet altijd perfect, maar het is de enige manier om jezelf te zijn, en dus ook tevreden en gezond te blijven.
Het leven haalt vreemde streken met ons uit, en we zijn ons daar niet altijd van bewust, accepteren het misschien ook te veel.
Neem dan toch maar terug het heft in eigen handen en probeer met al je kracht en overtuiging de dingen te doen keren, te veranderen, of op zijn minst bij te sturen, op een manier dat je er kan mee leven, en geen slachtoffer blijft of wordt.
Zoek de oorzaak van je ongelukkig zijn dus niet bij de anderen, maar bij jezelf, want alleen dan kan je werken aan je geluk.
Anderen kan je niet veranderen, maar jezelf wel. Of beter gezegd, je kan jezelf terugvinden. Terug zijn wie je altijd al was, dat unieke kind dat je al die tijd geweld hebt aangedaan, waardoor je in een negatieve spiraal van gevoelens en verwachtingen terecht gekomen bent, en waardoor je vergeten was, wat je ware natuur is.
Wees dus authentiek, er zijn al valse mensen genoeg!