De GEN- werken aan de spoorweg zijn sinds gisteren terug begonnen.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Gewestelijk_ExpresNet
De eerste lange fase was van 2011 tot 2015, en we hebben hier afgezien in de Vosdelle, vooral zij, die net als ik aan het station van Hoeilaart woonden en nog wonen. En ik had de ereplaats gekregen.Op een gegeven moment kon ik hier niet meer weg, en het heeft zeker maanden geduurd, voordat de mensen die hier bij mij moesten zijn, niet meer tot aan de deur geraakten.Ik organiseerde hier thuis destijds creatieve namiddag voor dames met tijd en zin in handwerk, maar ik heb alles moet stopzetten. Op den duur zit een mens helemaal geïsoleerd, met enkel lelijkheid en vuiligheid om zich heen.
De tuin werd vernield, en heb hem daarna op eigen kosten en zelf terug moeten herstellen. Nu staat hij vol jonge planten en boompjes van twee jaar oud en ik hoop dat er niet meer aangekomen wordt.Dit keer is het niet Infrabel die hier de werken uitvoert, maar de BAM, die al die grote infrastructuurwerken uitvoert, onder andere ook in Antwerpen naar het schijnt. In elk geval ik hoop dat deze onderaannemer wat empathieser is en wat meer rekening houdt met het feit dat hier ook mensen wonen.

http://www.bamnv.be/

https://www.wegenbouw.be/nieuws/5635/cei-de-meyer-en-betonac-samengevoegd-tot-bam-contractors

Onze schepen van openbare werken, Marc Vanderlinden, heeft in elk geval beloofd de werken nauwkeurig op te volgen, en we hebben misschien geluk, want het zijn dit jaar in oktober ook verkiezingen…

Herman de Coninck weer opengeslagen vanmorgen, en hier komt een gedicht dat ik herken.
Eerst zet je een foto van je liefste overledene groot en vol aanwezig elke dag voor je neus, later verhuisd die kleiner en bescheidener naar de vitrinekast waar ook de urne staat.
Ik vermoed dat Herman dit gedicht schreef een jaar na het overlijden van mijn eerste vrouw…

Ars Poëtica

‘Er is niet veel nodig om te wonen.
Iemand die hier zegt tegen het onmetelijke.
En een medaillon op de schouw,
een pasfotootje. Zo klein
is het onvergetelijke.’ Einde citaat.

Wat er oorspronkelijk stond, zo groot
is het onvergetelijke, heb ik veranderd
in zo klein. Daar heb ik een jaar over gedaan.
Het is hard zwijgen, een gedicht:

grafsteen die luistert naar wat erin is gegrift.
Letters die luisteren tot ze vol regen staan.

Herman de Coninck

Ik vind het nog altijd onnatuurlijk om mijn man zijn naam te zeggen, vooral als ik met mensen praat die hem nooit gekend hebben, ik vind dat te intiem, daarom zeg ik altijd “mijn man” als ik over hem praat.
Hier staat de urne inderdaad in de vitrinekast. Een tijdje na zijn overlijden heb ik die door de begrafenisondernemer laten weghalen op het kerkhof, een gepastere en mooiere urne gekocht en nu staat ze hier waar hij thuishoort, in plaats van op dat koude kerkhof. En dat geeft een goed gevoel, vanzelfsprekender en geborgener.

Ik denk dat ik het begin te begrijpen, waarom liefde niet eeuwigdurend is, want al die mannen en vrouwen zoeken naar de liefde zoals die beschreven wordt in dikke boeken, en luidkeels bezongen wordt in alle talen en over de hele wereld.

Die liefde, die is namelijk veel mooier en intenser dan wat de alledaagse sleur met de liefde doet. Dus één goede raad vermijdt sleur en neem de tijd om die te doorbreken, zodat het wonderlijke en verrassende kan blijven geschieden.
Want echt, het gras is niet groener aan de andere kant van de heuvel, en het is alleen maar anders tot je dat ook weer ontdekt hebt en bewandeld hebt. De kunst is om het gras in je eigen tuintje, en op je eigen heuvel groen te houden.
Wees dus creatief, ook in de liefde, lees al die mooie teksten en luister naar die warme liedjes en laat je erdoor inspireren om er zelf wat mee te doen, en dat moet toch zo moeilijk niet zijn. Als je de kookrecepten van een grote chef kan omzetten in dagelijkse kost, kan dat met de liefde toch ook.
Spreek dat vooral af als je aan een relatie begint, dat jullie je best gaan doen om de liefde fris te houden, en dat jullie elkaar gaan blijven inspireren zoals al die mooie woorden en klanken dat doen.

k ben moe, ik heb vandaag
je borst tien keer
niet aangeraakt, lieve woorden
niet gezegd, gedacht aan je nagels
in mijn rug die een eeuwigheid achter
mij ligt en waaruit ik vanmorgen
ben opgestaan als uit een bed.

Ik geloof niet dat ik het kan:
niet van je houden. Drinken
en je niet vergeten,
dat kan ik. En iedere dag een beetje
sterven, zodat het tenslotte slechts
een koud kunstje wordt.

Herman de Coninck

Dan moet het lukken om het levenslang vol te houden, ook al sleurt het dagelijkse leven jullie liefde door regen en wind, want dan juist moet je vechten voor elkaar, en wat in de beginjaren kon, moet toch ook lukken met veel meer levenservaring en wijsheid. (Voor David en Audrey)

Vandaag eindelijk de verzamelde gedichten van Herman de Coninck in huis gehaald. Alle gedichten zijn heel toegankelijk en toch pure poëzie voor de fanatieke gedichtenlezer.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Herman_de_Coninck
Hij is een virtuoos in het schrijven van liefdesgedichten, maar hij heeft dan ook zijn dosis aan persoonlijke drama’s meegemaakt, en de grootste liefde van zijn leven veel te vroeg verloren.

Ik zie je nog altijd liggen

Ik zie je nog altijd liggen, je vingers
smal en paars als asperges
deze hele bleke stille vorm van jezelf-zijn
die je altijd al wel had
een streepje gestold bloed uit je mond:
niks-zeggen was ook vroeger jouw manier
van gekwetst-zijn, ik denk: sluit nu maar
je ogen, kom, ik zal je helpen –

dit is al wat ik nog kan doen:
dit niet-meer-weten-wat-zeggen
en het zeggen.

Herman probeert ook voortdurend uit te leggen wat dichten voor hem betekent en wat poëzie in ons leven kan betekenen. Een voorbeeld daarvan is volgend gedicht, dat ik de beste beschrijving vind van wat poëzie voor ons kan doen.

Poëzie

Zoals je tegen een ziek dochtertje zegt:
mijn miniatuurmensje, mijn zelfgemaakt
verdrietje, en het helpt niet;
zoals je een hand op haar hete voorhoofdje
legt, zo dun als sneeuw gaat liggen,
en het helpt niet:

zo helpt poëzie.

Nog een laatste gedicht, om mezelf te troosten met mijn leeftijd, en om elke oudere liefde op te waarderen.

Voor mekaar

Vroeger hield ik alleen van je ogen.
Nu ook van de kraaiepootjes ernaast.
Zoals er in een oud woord als meedogen
meer gaat dan in een nieuw. Vroeger was er alleen haast.

om te hebben wat je had, elke keer weer.
Vroeger was er alleen maar nu. Nu is er ook toen.
Er is meer om van te houden.
Er zijn meer manieren om te doen.

Zelfs nietsdoen is er daar één van.
Gewoon bij mekaar zitten met een boek.
Of niet bij mekaar, in ’t café om de hoek.

Of mekaar een paar dagen niet zien
en mekaar missen. Maar altijd mekaar,
nu toch al bijna zeven jaar.